Όλα είναι δρόμος!...
Στο απόλυτο κέντρο του Παρισιού, σε μια γκαλερί της περίφημης οδού Rivoli, τρεις Έλληνες καλλιτέχνες και ένας Γάλλος (Χριστίνα Κασάπα, Φίλιππος Βαζάκας, Αναστασία - Ζωή Σουλιώτου, Stéphane Charpentier), μας δείχνουν ότι όλα είναι δρόμος…
Με τον τίτλο IN VIA IN PATRIA, όπου γης και πατρίς, παρουσιάζουν μία κοινή έκθεση όπου επικρατεί το ταξίδι, η αναζήτηση, ο δρόμος ο ταξιδεμένος κι αυτός που απομένει…
Μέσα από διαφορετικές πόλεις και χώρες, συχνά μακριά από τους τόπους μας, η δημιουργική δραστηριότητα φαίνεται να βρίσκει τη δύναμή της, να χαράζει την πορεία της, να εμπλουτίζεται, να ταξιδεύει…
Χριστίνα Κασάπα
Αντικρίζουμε τις εικόνες της Χριστίνας Κασάπα, μαζί της.
Μπορούμε να νιώσουμε το δέσιμο με τα έργα της. Σαν ένα αόρατο νήμα να την ενώνει μαζί τους. Μια ενέργεια, ίσως. Και πόσο μάλλον όταν πρόκειται για έργα που σχετίζονται με στιγμές και περιόδους της ζωής της κάπου εκεί στην Αθήνα, στην Πράγα ή στο Παρίσι. Αυτά είναι τα έργα που επέλεξε να παρουσιάσει η καλλιτέχνης για τη συγκεκριμένη έκθεση. Χαρτογραφήματα πόλεων που όμως μας υποδεικνύουν άλλες διαδρομές, εκείνες των αισθήσεων και των συναισθημάτων που βιώνουμε στις μητροπόλεις αυτού του κόσμου…
«Θέλω να γεννάω συναισθήματα μέσα από τα έργα μου», μας λέει, «εκφράζομαι μέσα από αυτά και θέλω και ο θεατής να νιώσει κάτι κοιτάζοντάς τα, ό,τι θέλει αυτός…».
Στις εικόνες της κυριαρχεί το ασπρόμαυρο χωρίς όμως την αίσθηση της απαισιοδοξίας. Ένα γλυκό ασπρόμαυρο. Ίσως σαν μια ανάμνηση ή αναπόληση ή περισσότερο ένα «παραμύθι» όπως θα μας πει και η ίδια η Χριστίνα Κασάπα. Στο φόντο ενίοτε διαφαίνονται με διακριτικότητα οικεία ελληνικά γνωρίσματα, τα οποία όμως σε καμία περίπτωση δεν επιβάλλονται στο σύνολο του έργου. Σαν να το συντροφεύουν θα λέγαμε. Η καλλιτέχνης μας λέει ότι η χρήση των συγκεκριμένων παραστατικών στοιχείων ως φόντο, όπως η Αφροδίτη της Μήλου ή σημεία ενός αρχαιοελληνικού αγάλματος, είναι συνειδητές επιλογές όχι τόσο για να παραπέμψουν στην Ελλάδα όσο γιατί αρέσουν στην ίδια αισθητικά. Και στο δια ταύτα, μπροστά από το θέμα του έργου, πάντα διακριτικά, σχεδόν ανεπαίσθητα, περνάνε λέξεις και στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη αλλά ενίοτε και δικοί της. Μια επίκληση λοιπόν στην όραση μας, στο συναίσθημά μας, αλλά που συχρόνως ψιθυρίζει λέξεις και κουβέντες για όσους σκύψουν πιο κοντά να τις γυρέψουν…
Η ίδια η καλλιτέχνης μας λέει πόσο την ενδιαφέρει η επαφή του κόσμου με το έργο της, πως της αρέσει να παρατηρεί τις αντιδράσεις του και να συνομιλεί μαζί του. Αν και το έργο της έχει τη σημασία ενός προσωπικού «ημερολογίου» των πόλεων που έχει ζήσει, η ίδια μας το απευθύνει απλόχερα προσκαλώντας μας να βρούμε κάτι δικό μας, να το οικειοποιηθούμε.
Αυτές οι γραμμές συνοδευόμενες από λέξεις πού να οδηγούν και από πού να ξεκινάνε; Από πού αρχίζει μια πορεία και πού άραγε να τελειώνει; Πώς οροθετείται μία πόλη; Μια μητρόπολη; Ένα συναίσθημα ίσως αρκεί για να αλλάξει σύνορα, όρια και διαχωριστικές γραμμές… Όταν αισθανθείς, η πόλη γίνεται δικιά σου. Γιατί μέσα από το έργο της Χριστίνας Κασάπα το «όπου γης και πατρίς» μπορεί να γίνει… όπου συναίσθημα και πατρίς !
«Ποτέ δεν ξεχνάς τις ρίζες σου, πάντα κουβαλάς κάτι από την πατρίδα σου ακόμη και υποσυνείδητα, αλλά μπορείς να ριζώσεις και σε άλλους τόπους κι εκεί να γεννήσεις έναν καινούριο κορμό» μας λέει η καλλιτέχνης γεμάτη ειλικρίνεια, λάμψη στα μάτια και συναίσθημα, θυμίζοντας μας τα έργα της…
http://christinakasapa.com
Φίλιππος Βαζάκας
«Υπάρχει ένα στοιχείο άυλο, το οποίο νιώθω ότι βάζω μαζί με το χρώμα στο έργο μου, κάτι δικό μου», μας λέει ο Φίλιππος Βαζάκας. Θα μπορούσαμε να το πούμε ενέργειά του καλλιτέχνη ή η αλήθεια του. Μια αλήθεια που ο θεατής θα νιώσει, θα την αισθανθεί, θα την αναγνωρίσει. Αρκεί να είναι ανοιχτός, να μη φοβάται. «Έτσι το έργο θα τραβήξει την προσοχή, όχι επειδή είναι κραυγαλέο αλλά επειδή είναι αληθινό. Θέλω ο κόσμος να σταθεί μπροστά από το έργο μου, να μην το προσπεράσει».
Μπροστά από τον γεμάτο ενέργεια πίνακά του «Orgasm» τον οποίο αποκαλεί και «πανδαισία», ο καλλιτέχνης μας εξηγεί τη σημασία της διαδραστικότητας. Ένα εργό είναι μισό πριν το δει ο θεατής: «Πάντα όταν ζωγραφίζω έχω στο νου μου τον θεατή και είναι ευπρόσδεκτο ό,τι κι αν δει, ό,τι κι αν εισπράξει» μας λέει.
Στις μη αναπαραστατικές εικόνες, όπως είναι και ο συγκεκριμένος πίνακας απέναντι από τον οποίο στεκόμαστε όσο συζητάμε, ο θεατής ίσως έχει μια μεγαλύτερη δυσκολία να αφεθεί, μας επιβεβαιώνει. Η έλλειψη άμεσα αναγνωρίσιμων μορφών, ίσως προκαλεί μια ανασφάλεια, έναν φόβο: «Είναι σαν το κολύμπι, μέχρι να μάθουμε να κολυμπάμε ψάχνουμε να πιαστούμε, φοβόμαστε τη θάλασσα, το άγνωστο. Με το που θα κολυμπήσουμε όμως τότε ποιος μας πιάνει! Δεν θέλουμε να γυρίσουμε στην προηγούμενη κατάσταση», μας εξηγεί όμορφα ο καλλιτέχνης.
Και όσο μας τα εξηγεί κοιτάζουμε την «πανδαισία» μπροστά μας νιώθωντας πράγματι την επιθυμία να «βουτήξουμε». Ένα από τα χρώματα που κυριαρχεί στο συγκεκριμένο έργο είναι το μπλε κι αυτό ίσως μας παροτρύνει ακόμη περισσότερο στο να «κολυμπήσουμε», να «πετάξουμε»…αποπνέοντας ένα αίσθημα ελευθερίας, απελευθέρωσης, ίσως και αναζήτησης, ταξιδιού. Στην ερώτηση μας αν η επιλογή του μπλε έχει σχέση με την Ελλάδα, μας απαντάει «όχι, τουλάχιστον συνειδητά. Αλλά φυσικά και πάντα έχουμε μαζί μας κάτι από τη χώρα μας, συνειδητά ή ασυνείδητα».
Ενέργεια, ειλικρίνεια, ελευθερία και επικοινωνία. Αυτές είναι οι λέξεις που συγκρατούμε περισσότερο από την κουβέντα μας με τον Φίλιππο Βαζάκα μπροστά από το έργο του. Και διαπιστώνουμε την καθολική τους έννοια, ανεξαρτήτως χώρας, καταγωγής και πατρίδας.
www.vazakas.fr philipposvazakas@yahoo.fr
Αναστασία Ζωή Σουλιώτου
Οι δρόμοι των πόλεων μέσα στην απόλυτη πραγματικότητα τους. Αυτά τα αστικά δίκτυα που «δικτυώνουν» τις κινήσεις μας, τις συναντήσεις μας, τις ζωές μας, στην Αθήνα, στο Λονδίνο ή στο Παρίσι. Εκεί επικεντρώνει το ενδιαφέρον της η Αναστασία Ζωή Σουλιώτου και μέσα από αυτήν την οπτική γωνία μας παρουσιάζει τις πόλεις όπου έζησε.
Δουλεύοντας με θραύσματα φωτογραφιών του δρόμου του Λονδίνου (από το site του BBC), που χρησιμοποιήθηκαν σε μια παλαιότερή της εγκατάσταση στο παρελθόν
(London Walkers, 2011 : https://anastasiazoisouliotou.wordpress.com/index-operarum/en/exhibitions/thank-you-good-bye/from-london-walkers-to-nsport-for-london-londo-stree ), η καλλιτέχνης τα μετατρέπει τώρα σε κάτι νέο, δίνοντας τους άλλη μορφή και παρουσιάζοντάς τα με διαφορετικό τρόπο. Πλέον, αυτές οι φωτογραφίες που απεικονίζουν λονδρέζικους δρόμους και έχουν πατηθεί κυριολεκτικά από το κοινό που επισκέφτηκε τότε την έκθεση της, γίνονται τώρα «ό,τι απέμεινε», όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις αναμνήσεις μας: «Είναι όπως οι αναμνήσεις μου από τη ζωή μου τότε στο Λονδίνο, κάποια πράγματα ξεχάστηκαν και άλλα έγιναν αναμνήσεις. Οι εικόνες δεν είναι πια εύκολα αναγνωρίσιμες».
Παρ’όλα αυτά, αυτό το «ταλαιπωρημένο» χαρτί από την χρήση και τον χρόνο, εμπλουτίζεται μ’ ένα «παρελθόν». Ακόμη και το κιτρίνισμα του έχει κάποιο ενδιαφέρον, μας λέει η καλλιτέχνης, «μια ανάμνηση που όμως δίνει κι ένα χρώμα, πάνω στις ασπρόμαυρες εικόνες».
Σταθήκαμε αρκετά μπροστά από δύο έργα της Αναστασίας-Ζωής Σουλιώτου που απεικονίζουν γωνιές από το εσωτερικό του πατρικού της, στο Βόλο. Όλα τα ταξίδια χρειάζονται μια αφετηρία, και πρώτη αφετηρία γίνεται το σπίτι όπου μεγαλώσαμε… Η Αναστασία- Ζωή Σουλιώτου μας εξηγεί πως σε κάτι απλό και άψυχο σαν μια τηλεόραση ή ένα έπιπλο, κρύβεται η ενέργεια που το περικλείει, που το «αγκαλιάζει». Κάτι αντίθετο ίσως με τη τάση του Ντε Κίρικο, μας επισημαίνει, που επιδίωκε να απογυμνώνει τα αντικείμενα από κάθε συναίσθημα και ενέργεια. Η ίδια ψάχνει την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον: «ακόμη και ο ήχος της τηλεόρασης στο σπίτι μας όταν ανοίγει και κλείνει, έχει επίπτωση στις αισθήσεις μας, στις αναμνήσεις μας».
Και σε επίπεδο πόλεων, αυτή η ενέργεια αναζητάται και αποτυπώνεται από την καλλιτέχνιδα στα μέσα μεταφοράς, όπως το μετρό, μέρος κατεξοχήν αλληλεπιδραστικό μεταξύ ενός τόσο πολύμορφου κόσμου, όπως μας επισημαίνει.
Στα «ταξίδια» της, σε Αθήνα ή Παρίσι, δεν παύει να παρατηρεί αυτούς τους επιβάτες που κατακλύζουν κάθε μέρα τα μέσα συγκοινωνίας, τόσο προβλέψιμα αλλά και τόσο αναπάντεχα και τυχαία. Αν και άγνωστοι ή διαφορετικοί δεν παύουν να είναι συνεπιβάτες μας… Και η Αναστασία-Ζωή Σουλιώτου μέσα από το έργο της μας παρουσιάζει αυτήν την «ενεργειακή» κατάσταση μιας καθημερινής συνήθειάς μας, όπως η χρήση του μετρό, κάνοντας μας να την επανεκτιμήσουμε.
http://anastasiazoisouliotou.wordpress.com
Τα έργα των τριών Ελλήνων καλλιτεχνών συνοδεύτηκαν από την παρουσίαση οπτικού υλικού του Γάλλου δημιουργού Stéphane Charpentier (www.stephane-charpentier.com).
Με εικόνες τραβηγμένες στην Ελλάδα μας παρουσιάζει μέσα από τη δική του οπτική γωνία, μια σύγχρονη πραγματικότητα, δημιουργώντας μας ωστόσο διάφορους και ποικίλους συνειρμούς.
Με μουσική επένδυση από το συγκρότημα Oiseaux-Tempête στο οποίο συμμετέχει και ο ίδιος, μας μεταφέρει μια ατμόσφαιρα απολύτως ιδιαίτερη, τόσο εξωπραγματική όσο και απόλυτα ρεαλιστική.
Τέλος, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να λάβουμε υπόψη ότι πρόκειται για την ιδιαίτερη ματιά ενός Γάλλου καλλιτέχνη ο οποίος φαίνεται να οικειοποιήθηκε την Ελλάδα κάνοντάς την το μέρος των δικών του ταξιδιών και αναζητήσεων. Επιβεβαιώνοντας έτσι ότι η έμπνευση δεν γνωρίζει γεωγραφικά σύνορα και καταγωγές. Απεναντίας, ίσως το ταξίδι σε άλλους τόπους ενίοτε και να απαιτείται.
Μόνη πατρίδα είναι το ταξίδι…
Η έκθεση παρουσιάστηκε από τις 29 Ιανουαρίου έως στις 8 Φεβρουαρίου στη Galerie 51 Rivoli στο Παρίσι. Στη συνέχεια η ίδια έκθεση θα φιλοξενηθεί στο Fondation Hellénique, 47B Boulevard Jourdan, στο Παρίσι από τις 27 Φεβρουαρίου μέχρι τις 27 Μαρτίου.
Εύα Τζιμούρτα 12/3/2015
Tout est chemin !...
Au cœur de Paris, dans une galerie de la célèbre rue de Rivoli, trois artistes d’origine grecque et un Français (Christina Kasapa , Philippos Vazakas , Anastasia- Zoé Souliotou,Stéphane Charpentier), nous montrent que tout est chemin…
Sous le titre IN VIA IN PATRIA, ils présentent une exposition commune où domine le voyage, la quête, le chemin parcouru et celui qui reste à parcourir.
A travers les différentes villes et pays traversés, souvent loin de la patrie, la créativité semble redoubler de force, s’ouvrir à de nouvelles voies, s’enrichir. L’art voyage…
Christina Kasapa
On s’approche avec Christina Kasapa de ses propres œuvres et l’on peut sentir la force du lien qui les lie. Comme si un fil invisible les unissait. Quelque chose comme une énergie. Impression d’autant plus forte qu’il s’agit d’œuvres associées à des moments et à des périodes de sa vie : quelque part à Athènes, à Prague, à Paris. C’est l’artiste qui a procédé elle-même à la sélection de ses travaux pour l’exposition : des cartographies de villes qui pourtant nous ouvrent d’autres routes, des voies tracées par les sentiments et sensations qui nous assaillent dans les métropoles du monde…
« Je veux faire naître des émotions à travers mes œuvres », dit-elle, « je m’exprime à travers elles et je veux que le spectateur ressente quelque chose en les regardant, quelque soit ce qu’il ressent. ».
Dans ses créations dominent le noir et le blanc, sans pourtant porter le spectateur au pessimisme. Dans ce noir et blanc, il y a comme une douceur. Peut-être la réminiscence d’un souvenir ou la suggestion d’un « conte de fée », comme nous le propose Christina Kasapa elle-même. En arrière-plan apparaissent parfois très discrètement des motifs grecs connus, « objets » familiers, mais qui jamais ne s’imposent à la totalité de l’œuvre dans laquelle ils se fondent. L’artiste explique que ces ajouts, comme par exemple la Venus de Milo ou des statues grecques antiques, ne sont pas choisis en référence à la Grèce ancienne ou utilisés comme tels mais en raison de leur esthétique. Au centre de l’image, au premier plan mais toujours de façon discrète, presque imperceptiblement, des mots et des vers du grand poète grec Odysseas Elitis et parfois de l’artiste elle-même. Ces images sont donc un appel à notre vision, à nos sentiments, mais dans le même temps, à ceux qui s’approchent en quête de mots, elles parlent.
L’artiste souligne qu’elle est particulièrement intéressée par les réactions que suscitent ses oeuvres et qu’elle aime discuter avec le public. Il semble que son travail soit un »journal intime » fait des villes où elle a vécu et qu’elle l’ouvre pour nous. A notre tour d’y trouver quelque chose de nous-même, de nous le rendre familier.
Ces lignes faites de mots, où mèneront-elles et où commencent-elles ? D’où part une route et où, peut-être, finit-elle ? Comment fixer les limites d’une ville ? D’une métropole ? Un sentiment semble suffire pour brouiller les frontières, déplacer lignes de séparation et démarcations…Quand tu vibres, la ville t’appartient. Parce qu’à travers l’œuvre de Kristina Kasapa, la patrie semble là où il est nous est donné d’éprouver.
« On n’oublie jamais nos racines, on a toujours en nous quelque chose de notre patrie même inconsciemment, mais on peut s’enraciner ailleurs et donner naissance à un nouveau tronc », nous dit l’artiste avec simplicité, les yeux brillants. On sent en elle l’intensité entrevue dans ses œuvres.
Philippos Vazakas
« J’ai conscience de la présence d’un élément immatériel que je mélange à la couleur utilisée pour mon travail, quelque chose qui vient de moi », nous dit Philippos Vazakas. Ça pourrait être l’énergie de l’artiste ou sa vérité. Une vérité que le spectateur peut ressentir, percevoir, pour peu qu’il soit ouvert, qu’il n’ait pas peur. « Alors, l’œuvre attirera l’attention, non à cause de son excentricité mais par sa force de vérité. Je veux que les gens s’arrêtent devant mon œuvre et qu’ils ne se contentent pas de passer devant».
Devant son tableau plein d’énergie intitulé « Orgasme » mais que l’artiste appelle aussi « Régal », il nous explique l’importance de l’interaction. Une œuvre n’existe qu’à moitié avant que le spectateur ne la regarde : « Quand je peins, j’ai toujours à l’esprit le spectateur et il est le bienvenu, quoiqu’il pense et quoiqu’il voit. » Dans les toiles non figuratives comme celle devant laquelle on se tient tandis que nous parlons, il serait peut-être un peu plus difficile pour le spectateur de se laisser aller confirme-t-il. L’absence de formes immédiatement reconnaissables, provoque probablement une forme d’insécurité, de peur : « C’est comme la natation ; quand on apprend, jusqu’à ce qu’on sache, on cherche quelque chose à quoi se rattraper. On a peur de la mer, de l’inconnu. Mais dès qu’on se met à nager on n’arrête plus ! On ne veut plus revenir à notre état précèdent », nous explique joliment l’artiste.
Tandis qu’il nous parle, on regarde le « Régal » devant nous et l’on ressent une vraie envie de « plonger ». Une des couleurs dominantes de ce tableau est le bleu, et cela nous incite encore plus à « nager », à « voler »…on ressent une sensation de liberté, de libération, on a un peu le sentiment d’une quête, d’un voyage. Nous lui avons demandé si le choix du bleu a un rapport avec la Grèce. : « Non, au moins consciemment. Mais bien sûr on a toujours en nous quelque chose de notre pays, consciemment ou pas ».
Energie, sincérité, liberté, échange. Ce sont les mots que l’on retient de notre conversation avec Philippos Vazakas devant son œuvre. Des mots universels qui ne connaissent ni pays, ni origine, ni patrie.
www.vazakas.fr philipposvazakas@yahoo.fr
Anastasia-Zoé Souliotou
Les rues de la ville d’une manière totalement réaliste. Les réseaux urbains qui régissent nos mouvements, nos rencontres, nos vies à Athènes, à Londres ou à Paris : c’est ce qui intéresse Anastasia-Zoé Souliotou et c’est sous cet angle qu’elle nous montre les villes où elle a vécu.
Travaillant avec des fragments de photos de rues de Londres (tirées du site de la BBC), utilisées pour une installation précédente (Londres Walkers, 2011 : https://anastasiazoisouliotou.wordpress.com/index-operarum/en/exhibitions/thank-you-good-bye/from-london-walkers-to-nsport-for-london-londo-stree), l’artiste les transforme maintenant en quelque chose de nouveau, en jouant sur les formes et en les montrant d’une façon différente. Toutes ces photos qui portent littéralement l’empreinte du public qui a visité l’exposition précédente sont aujourd’hui devenues « ce qui reste » , comme il advient aussi de nos souvenirs. « C’est comme ce qui reste de ma vie à Londres : certaines choses sont oubliées et d’autres sont devenues des souvenirs. Les images ne sont plus reconnaissables ».
Cependant, ce papier « abîmé » par le temps et l’utilisation multiple, s’enrichit d’un « passé ». Même son jaunissement présente de l’intérêt, selon l’artiste, « un souvenir qui donne aussi une couleur sur les photos en noir et blanc ».
Nous sommes restées assez longtemps devant deux œuvres de Anastasia-Zoé Souliotou composées de vues de sa maison paternelle à Volos. Tous les voyages ont besoin d’un point de départ et la maison paternelle en constitue le premier… Pour Anastasia-Zoé Souliotou, dans un objet simple et sans vie comme une télévision ou un meuble se dissimule l’énergie qui l’entoure, qui l’environne. Contrairement peut-être à la tentation de De Chirico qui tentait de « dénuder » les objets de tout sentiment et énergie.
L’artiste cherche l’interaction avec l’environnement : « même le son de la télévision quand on l’allume ou quand on l’éteint, a un impact sur nos sensations, sur nos souvenirs ».
Dans les villes, c’est dans les transports en commun qu’elle recherche cette énergie. Pour l’artiste, le métro est un lieu interactif par excellence, tant les utilisateurs qui le prennent chaque jour représentent une foule polymorphe.
Au cours de ses « séjours» à Athènes et à Paris, elle observe continuellement ces voyageurs qui submergent chaque jour les transports publics de façon attendue mais aussi imprévue et fortuite. Bien qu’ils nous soient inconnus et « autres », ils restent toujours nos co-voyageurs… Anastasia-Zoé Souliotou, à travers son œuvre, donne à voir l’intensité énergétique qui sous-tend nos habitudes quotidiennes, comme l’utilisation du métro, pour peu que nous y prétions attention.
http://anastasiazoisouliotou.wordpress.com
Les œuvres des trois artistes grecs étaient accompagnées de la projection d’une vidéo de l’artiste français Stéphane Charpentier (www.stephane-charpentier.com).
Avec des photos prises en Grèce, il donne à voir une réalité contemporaine ; une réalité cependant toute personnelle, constituée par un jeu d’associations multiples.
La bande sonore du groupe Oiseaux-Tempête, formation musicale à laquelle il appartient, ajoute à l’ambiance particulière, à la fois surréaliste et réaliste.
Enfin, il est intéressant de noter qu’il s’agit du regard d’un artiste français mais familier de la Grèce, dont il a fait le pays d’élection de ses voyages et recherches. Il est donc confirmé que l’inspiration ne reconnaît ni frontières ni origines. Au contraire, il semble que parfois, elle exige le voyage.
Le voyage, la seule patrie…
L’exposition a été présentée de 29 janvier jusqu’à 8 février à la Galerie 51 Rivoli à Paris.
Par la suite, cette même exposition va être accueillie à la Fondation Hellénique, 47B Boulevard Jourdan à Paris, de 27 février jusqu’à 27 mars 2015.
Écrit et traduit par Eva Tzimourta 12/3/2015
Un magazine franco-grec / Ένα γαλλοελληνικό περιοδικό
Clique, lis, écoute / Κλίκαρε, διάβασε, άκουσε
