Une nuit dans l’immeuble Erasmus à Athènes

Nous avons sonné à la porte, nous sommes entrés dans les appartements, nous avons fait la fête sur la terrasse, bu des bières, fait du karaoké. Tout cela avec les étudiants Erasmus d'Athènes.

Quelque part dans le quartier d’Exarchia, il y a un immeuble où vivent uniquement des étudiants Erasmus (c'est- à- dire des étudiants qui sont venus dans notre ville dans le cadre du programme d' échange des étudiants Erasmus).Bien sûr, sur sa terrasse « paneuropéenne » se déroulent  toutes sortes de soirées, parfois autour de plats typiques des pays d' origine de chacun (et toujours avec la sangria artisanale faite par les Espagnols) et parfois ce sont les fêtes classiques d' Erasmus avec des drinking games, danse karaoké - et quand le niveau d’alcool dans le sang le permet-, beaucoup de rencontres. Vendredi dernier nous sommes allés à l’une de ses fêtes dans l’immeuble le plus hospitalier de la ville et nous avons parlé avec les étudiants d’Erasmus d'Athènes.

Sur la terrasse,  nous sommes accueillis par Boris, 21 ans, de Bulgarie. Il a choisi Athènes parce qu'il étudie la philosophie et il voulait venir à la «source». La crise n'a joué aucun rôle dans sa décision, «même la Bulgarie est en crise, le monde entier est en crise». Nous commençons à discuter et il me dit qu'il adore les graffitis, «c’est une forme d'art moderne très directe et accessible et il y en a un grand nombre à Athènes». Juan, 23 ans, étudiant espagnol des Beaux-Arts, a lui aussi remarqué le street art à Athènes mais ce sont les innombrables boulangeries qui lui ont fait la plus grande impression : «En Espagne nous avons une boulangerie par quartier, mais ici il y en a partout» dit-il en riant. L'alimentation gratuite qui est offerte aux étudiants d’Erasmus est sûrement un des points positifs d’Athènes pour tous les deux. En Espagne un repas à l’université coûte environ 6 euros tandis qu’en Bulgarie, en se basant sur la parité, 0,80 centimes d'euros, «mais une fois de plus, gratuit, c’est mieux », complète Boris.

Quand la discussion en arrive aux aspects négatifs d’Athènes, les trois premières choses qui leur viennent à l’esprit sont la « saleté », la manière de conduire des Grecs et les passages piétons effacés. « Une fois nous traversions la rue au feu vert et un conducteur nous a insultés. Ici les piétons n’ont jamais la priorité », dit Irène. « Ah! et les moustiques aussi » s’indigne Juan.

Irène, elle aussi a 21 ans et vient d’Espagne. Elle est locataire de l’immeuble paneuropéen et cohabite avec Sarah, sa camarade du département de design d’intérieur à l’université de Madrid. Ici elles étudient à la faculté technologique d’Athènes et elles se sont métamorphosées en collectionneuses maniaques des affiches de rues d’Athènes. « En tant qu’étudiant Erasmus, on a envie de conserver des souvenirs de la ville dans laquelle on a vécu sur nos murs, même si on ne sait pas encore ce qu’elles disent ».

Le soir,  ils préfèrent le centre-ville, bien que Sarah se plaigne que les Athéniens ne dansent pas. « Ils restent immobiles avec leurs boissons à la main et j’ai envie de leur crier « dansez ! », dit-elle en riant (quelqu’un doit probablement lui faire écouter The boy). Dans les cours de grec qu’ils suivent ils ont rencontré, entre autres, Adriel et Raquel, eux aussi viennent d’Espagne, et bien que -comme tout Erasmus qui se respecte- (ils disent) éviter leurs compatriotes, ils admettent avoir de très bons amis espagnols, ici à Athènes.

Raquel, étudiante en photographie, de 24 ans, est le type de fille qu’on pourrait facilement trouver dans un film sur les filles cool puisque au-delà de son collier celtique et de ses tatouages, elle m’informe qu’elle participe chaque semaine à un roller derby à OAKA. Les points, à la fois positifs et négatifs de la ville où elle va vivre dans les prochains mois sont pour elle, « l’ordre dans le désordre » et « l’organisation dans le chaos». Les Grecs me semblent plus détendus que les Espagnols quand ils parlent de la crise» continue-t-elle ensuite. Au sujet du flirt entre Erasmus, elle répond de manière désarmante : « Le flirt n’est rien en comparaison de l’expérience globale d’Erasmus. On peut flirter chez soi aussi, ici on est théoriquement venu pour vivre des choses moins banales, qu’on ne vivra qu’une fois».

Chaque fois que la musique baisse, on entend un mélange de langues, apparemment incompréhensible, mais qui, d’une manière bizarre, devient parfaitement cohérent.

Un peu plus loin, est assis Giovanni, 21 ans, italien qui étudie l’histoire et dont le mémoire de fin d’études consiste en une comparaison à travers les siècles entre les deux dirigeants Périclès et Eleftherios Venizélos. Il est passionné par l’histoire de la Grèce et à ma grande honte, il la connaît bien sûr mieux que moi. Son pire ennemi en Grèce est la bureaucratie, mais il doit s’y faire puisqu’il veut rester ici pour des études supérieures. Il vit seul dans un studio à côté du bureau de poste à Syntagma et alors que je calcule que pour le loyer, il doit donner la moitié de sa bourse et un de ses reins, il me répond avec un air entendu et un clin d’œil: « 200 Euros, les bons côtés de la crise ».

Depuis un moment, j’ai remarqué Martin, je me sers de John (notre photographe) pour m’approcher de lui. Il est étudiant en art graphique et d’après ce qu’il sait, il est le seul Slovène d’Erasmus dans la ville. Il me confie qu’il est « le président du monde », « un roi clandestin », son humour est spécial mais il passe l’obstacle de la langue, en d’autres mots nous rions ensemble. Pour lui, l’Erasmus signifie s’amuser, faire la fête, faire des rencontres. Il vit dans le quartier Neos Kosmos et il commente « I love the name, it means ‘new people ’. » Il admet qu’il est un inconditionnel du quartier de Gazi, où il fréquente régulièrement une boîte de hip-hop. Derrière nous, le karaoké a commencé depuis un moment et avant de me quitter pour aller chanter le ‘Bohemian Rhapsody’ de Queen, il me demande d’écrire dans l’article :
-«Life is good.»
-«Pourquoi ?»
-«Cause it is.»
Ce que j’ai fait, comme vous pouvez le constater en me lisant. Qui suis-je pour contredire le Président ?

«Mon mot préféré en grec c’est le mot ‘καλημέρα’( «bonjour » en français).C’est le premier mot que j’ai appris et je y suis sentimentalement attachée» dit plus tard Sarah. « Mon mot préféré c’est «αύριο» («demain» en français), il a une certaine musicalité», commente Irène. Je pense que c’est ce qu’elle dit est assez poétique et je lui demande si elle a remarqué qu’elle parle en philosophe.  «Μαλακίες» («conneries») m’interrompt Raquel avec son propre mot préféré. Andriel aime le mot «γουρουνότριχα» («poil de porc») bien qu’il doute de pouvoir l’utiliser. Moi aussi.

Parlant d’Erasmus tous utilisent le même mot : «expérience». «Vivre dans une autre ville, dans un autre pays, loin de chez soi change tout le quotidien de quelqu’un. On fait les mêmes choses quotidiennes dans un contexte tellement différent», complète Sarah. Au moment de partir, Jo, 100% française, s’approche de moi, elle m’attrape par la main et me dit : «Tu as l’air aussi folle que moi, viens on va danser». Et nous commençons à tournoyer sur la terrasse comme si nous nous connaissions depuis longtemps. Et personne autour de nous ne trouve ça bizarre, parce que tous l’ont déjà vécu ou vont le vivre. Parce que, quand on est « en Erasmus », on laisse toute gêne de côté et on se met à danser. Et évidemment, à la fin on ne se rappelle pas la chanson.

A l’entrée nous avons rencontré Costas, semi-grec semi-allemand. Il nous dit en grec «un immeuble plein d'étudiants Erasmus, énorme je n'ai jamais vu ça ». Il vient depuis plusieurs années en Grèce et il a décidé de s'y installer pour un certain temps afin d’améliorer son grec. « Erasmus, c’est bien mais tous ne se rendent pas compte de ce qui se passe. Il y a un fossé  entre la vraie vie et ce que nous vivons maintenant », dit-il en poussant son idée en peu plus loin. « They don't really get it now », complète-t-il en faisant un signe en direction de la terrasse - dans chaque groupe il y a celui qui réalise la vanité des choses-.

Peut-être a-t-il raison, peut-être même aussi que ce fossé contribue à la magie. On construit pendant quelques mois un pont entre la vie réelle et la vie telle qu’on l’imagine. On est impatient d’aller au marché de la rue Callidromio parce que c’est quelque chose de différent, on trouve du charme à l'ordre dans le désordre et le mot « γουρουνότριχα » devient alors le mot préféré. On dit à une fille dont on vient de faire la connaissance qu’on est un roi undercover, puisque on se sent vraiment comme un roi à ce moment-là, sur la terrasse. Et entre nous, on pourrait bien l'être un court instant. Erasmus est comme ça, un defilé de personnes qui partent de zéro, à l’âge de vingt ans et quelque pour découvrir le monde. En route, ils vont rencontrer tout et surtout eux-mêmes.
Sur le chemin du retour, et tandis que les langues se sont mélangées avec les histoires et les bières, il m'a semblé que le chauffeur du taxi me demandait : « Pourquoi ne parles-tu pas bien le grec, tu n'es pas grecque? ». Est-ce que j'ai accompli l'inouï et que j' ai passé moi-même une soirée Erasmus à Athènes?


Source: http://popaganda.gr/athens-erasmus-polykatoikia/

 
Traduction : Παναγιώτα Νικολάου και Βασιλική Πατριανάκου (Φοιτήτριες του Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο πλαίσιο του μαθήματος «Μετάφραση από τα ελληνικά στα γαλλικά» 2014-2015)

 

 

Μια βραδιά στην αθηναϊκή πολυκατοικία του Erasmus

 

Χτυπήσαμε κουδούνι, μπήκαμε στα διαμερίσματα, παρτάραμε στην ταράτσα, ήπιαμε μπίρες, κάναμε καραόκε. Όλα αυτά μαζί με τους Ερασμίτες της Αθήνας.

 

Κάπου στα Εξάρχεια υπάρχει μια πολυκατοικία που κατοικείται μόνο από Eρασμίτες (φοιτητές δηλαδή που έχουν έρθει στην πόλη μας στο πλαίσιο του προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών Erasmus). Στην πανευρωπαϊκή ταράτσα της πραγματοποιούνται φυσικά διαφόρων ειδών σουαρέ – άλλοτε με φαγητά από την χώρα του καθενός (και πάντα με χειροποίητη sangria από τους Ισπανούς) κι άλλοτε κλασικά ερασμίτικα πάρτι με drinking games, χορό, καραόκε -όταν το προστάζει το επίπεδο διείσδυσης του αλκοόλ στο αίμα- και πολλές, πολλές γνωριμίες. Την περασμένη Παρασκευή πήγαμε σε ένα από αυτά τα πάρτι στην πιο φιλόξενη πολυκατοικία της πόλης και μιλήσαμε με τους Ερασμίτες της Αθήνας.

 

Στη ταράτσα μας υποδέχεται ο Μπόρις, 21 ετών από τη Βουλγαρία. Διάλεξε την Αθήνα γιατί σπουδάζει φιλοσοφία και ήθελε να έρθει «στην πηγή». Η κρίση δεν έπαιξε κάποιο ρόλο στην απόφαση του, «και η Βουλγαρία έχει κρίση, όλος ο κόσμος έχει κρίση». Πιάνουμε την κουβέντα και μου λέει ότι τον έχουν γοητεύσει τα γκράφιτι, «είναι μια πολύ άμεση και προσβάσιμη μορφή σύγχρονης τέχνης και υπάρχει σε μεγάλο βαθμό στην Αθήνα». Ο Χουαν, 23, ισπανός φοιτητής καλών τεχνών, έχει παρατηρήσει κι εκείνος την αθηναϊκή street art της Αθήνας αλλά είναι οι υπεράριθμοι φούρνοι που του έχουν κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση, «στην Ισπανία είναι ένας ανά γειτονιά, αλλά εδώ είναι παντού» λέει γελώντας. Η δωρεάν σίτιση που προσφέρεται στους ερασμίτες είναι σίγουρα στα θετικά της Αθήνας και για τους δύο. Στην Ισπανία ένα γεύμα στο πανεπιστήμιο κοστίζει γύρω στα 6 ευρώ ενώ στη Βουλγαρία, με βάση την ισοτιμία, 0,80 λεπτά, «αλλά και πάλι, το δωρεάν είναι καλύτερο» συμπληρώνει ο Μπόρις.

 

Όταν η συζήτηση έρχεται στα αρνητικά της Αθήνας, τα τρία πρώτα πράγματα που έρχονται στο μυαλό τους είναι ο χαρακτηρισμός «βρώμικη», ο τρόπος οδήγησης των Ελλήνων και οι σβησμένες διαβάσεις. «Μια φορά διασχίζαμε τον δρόμο με πράσινο κι ένας οδηγός μας έβρισε. Δεν έχουν ποτέ προτεραιότητα οι πεζοί εδώ» λέει η Ιρένε. «Α, και τα κουνούπια!», αγανακτεί ο Χουάν.

 

Η Ιρένε, κι αυτή 21 από την Ισπανία, είναι ένοικος της πολυπολιτισμικής πολυκατοικίας και συγκατοικεί με την Σάρα, συμφοιτήτρια της στο τμήμα Interior Design του πανεπιστημίου της Μαδρίτης. Εδώ φοιτούν στο Τ.Ε.Ι. Αθήνας κι έχουν εξελιχθεί σε μανιακές συλλέκτριες αφισών από τους δρόμους της Αθήνας. Πάντα ως Ερασμίτης θέλεις να έχεις πράγματα της πόλης που έχεις επισκεφθεί στους τοίχους σου κι ας μην ξέρεις, ακόμα, τι λένε.

 

Τα βράδια προτιμούν να βγαίνουν στο κέντρο, αν και η Σάρα παραπονιέται πως οι Αθηναίοι δεν χορεύουν. «Κάθονται με το ποτό τους ακίνητοι και θέλω να τους φωνάξω “χορέψτε!”» λέει γελώντας (κάποιος μάλλον πρέπει να τη βάλει να ακούσει The Boy). Στα μαθήματα ελληνικών που παρακολουθούν γνώρισαν, μεταξύ άλλων, τον Αντριέλ και την Ρακέλ, επίσης από την Ισπανία, και παρόλο που -όπως κάθε Ερασμίτης που σέβεται τον εαυτό του- (λένε ότι) αποφεύγουν τους ομοεθνείς, παραδέχονται πως έχουν κάνει πολύ καλούς φίλους Ισπανούς εδώ στην Αθήνα. 

 

Ο τύπος της 24χρονης φοιτήτριας φωτογραφίας, Ρακέλ, θα μπορούσε εύκολα να απαντηθεί σε μια ταινία για κουλ κορίτσια καθώς, πέρα από το κέλτικο κολιέ και τα τατουάζ της, με ενημερώνει πως κάθε εβδομάδα συμμετέχει σε Roller Derby στο Ο.Α.Κ.Α. Αυτό που θεωρεί, ταυτόχρονα θετικό και αρνητικό της χώρας που θα ζει για τους επόμενους μήνες, είναι «η τάξη μέσα στην αταξία», «η οργάνωση μέσα στο χάος». «Οι Έλληνες μου φαίνονται πιο χαλαροί από τους Ισπανούς όταν μιλάνε για την κρίση», λέει στη συνέχεια. Στο θέμα φλερτ στο Erasmus απαντά αφοπλιστικά: «Το φλερτ δεν είναι τίποτα μπροστά στη συνολική εμπειρία του Erasmus. Μπορείς να φλερτάρεις και σπίτι σου, εδώ θεωρητικά έχεις έρθει για να ζήσεις πιο σπάνια και μοναδικά πράγματα».

 

Κάθε φορά που χαμήλωνε η μουσική, ακουγόταν ένα, φαινομενικά ακατάληπτο, μείγμα γλωσσών που κατά αλλόκοτο τρόπο τελικά φέρνει την απόλυτη συνεννόηση. Λίγο πιο δίπλα κάθεται ο Τζιοβάνι, 21 ετών, Ιταλός που σπουδάζει Ιστορία και στην πτυχιακή του συγκρίνει τους πολιτικούς ηγέτες Περικλή και Ελευθέριο Βενιζέλο διατρέχοντας τους αιώνες. Παθιάζεται με την Ιστορία της Ελλάδας και φυσικά, ξέρει ντροπιαστικά περισσότερα γι’ αυτήν σε σχέση με μένα. Ο χειρότερος του εχθρός στην Ελλάδα είναι η γραφειοκρατία, αλλά οφείλει να τη συνηθίσει, καθώς θέλει να παραμείνει και για μεταπτυχιακό. Μένει μόνος του σε μια γκαρσονιέρα δίπλα στο ταχυδρομείο στο Σύνταγμα κι ενώ υπολογίζω πως για νοίκι πρέπει να δίνει την μισή του υποτροφία κι ένα νεφρό, μου απαντά με νόημα «200 ευρώ, τα καλά της κρίσης» και μου κλείνει το μάτι.

 

Από ώρα έχω προσέξει τον Μάρτιν, χρησιμοποιώ τον Γιάννη (τον φωτογράφο μας) και καταφέρνω να τον προσεγγίσω. Είναι φοιτητής γραφιστικής, 20 χρονών και από όσο ξέρει είναι ο μόνος σλοβένος Ερασμίτης στην πόλη. Μου εκμυστηρεύεται πως είναι «ο πρόεδρος του κόσμου», «ένας undercover βασιλιάς», το χιούμορ του είναι ιδιαίτερο αλλά επιβιώνει του χάσματος της γλώσσας, κοινώς γελάμε. Γι’ αυτόν το Erasmus σημαίνει διασκέδαση, πάρτι, και γνωριμίες, μένει στον Νέο Κόσμο και σχολιάζει «I love the name, it means “new people”». Παραδέχεται πως είναι «Γκάζι person», ήδη θαμώνας σε ένα μαγαζί με hip-hop εκεί. Έχει αρχίσει από ώρα πίσω μας το καραόκε και πριν φύγει για να τραγουδήσει το “Bohemian Rhapsody” των Queen, με προστάζει να γράψω στο άρθρο:

- «Life is good».

- «Γιατί;»

- «Cause it is».

Όπως διαβάσατε, το έγραψα. Ποια είμαι εγώ να πάω κόντρα στον Πρόεδρο;

 

 «Η αγαπημένη μου λέξη στα Ελληνικά είναι το “καλημέρα”. Ήταν η πρώτη που έμαθα και είμαι συναισθηματικά δεμένη μαζί της» αναφέρει αργότερα η Σάρα. «Η δικιά μου είναι το “αύριο”, έχει μια μουσικότητα» σχολιάζει η Ιρένε. Σκέφτομαι πως είναι κάπως ποιητικό αυτό που είπε  και τη ρωτάω αν έχει ιδέα πόσο τυχαία φιλοσοφική ακούστηκε. «Μαλακίες», με διακόπτει η Ρακελ με την δικιά της αγαπημένη λέξη. Του Αντριέλ του αρέσει η λέξη «γουρουνότριχα», αν κι αμφιβάλλει πόσο χρήσιμη μπορεί να του φανεί. Κι εγώ.

 

Μιλώντας για το Erasmus όλοι χρησιμοποιούν την ίδια λέξη: «εμπειρία». «Αλλάζει όλη σου η καθημερινότητα σε μια άλλη πόλη, σε μια διαφορετική χώρα, μακριά από το σπίτι σου. Κάνεις τα ίδια καθημερινά πράγματα σε τόσο διαφορετικά πλαίσια», συμπληρώνει η Σάρα. Φεύγοντας, με πλησιάζει η Τζο, μια Γαλλίδα με την βούλα, μου αρπάζει το χέρι και μου λέει: «Εσύ φαίνεσαι τρελή σαν κι εμένα, έλα να χορέψουμε» κι αρχίζουμε να στροβιλιζόμαστε στην ταράτσα σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Και κανείς γύρω μας δεν το βρίσκει περίεργο, γιατί το έχουν ζήσει ή θα το ζήσουν, γιατί όταν πας Erasmus πετάς τις ντροπές από το παράθυρο και μπαίνεις στο χορό. Και φυσικά στο τέλος δεν θυμάσαι το τραγούδι.

 

Στην είσοδο πετύχαμε τον Κώστα, μισός Έλληνας μισός Γερμανός. Μας λέει στα ελληνικά, «μια πολυκατοικία γεμάτη με Ερασμιτές, φοβερό – δεν το έχω ξαναδεί». Έρχεται χρόνια στην Ελλάδα κι αποφάσισε να εγκατασταθεί για κάποιον καιρό για να βελτιώσει τα ελληνικά του. «Είναι ωραίο το Erasmus, αλλά δεν αντιλαμβάνονται όλοι τι συμβαίνει. Υπάρχει ένα κενό ανάμεσα στη ζωή όπως είναι και σε αυτό που ζούμε τώρα», το πάει λίγο παραπέρα. «They don’t really get it now», συμπληρώνει γνέφοντας προς την ταράτσα – κάθε παρέα έχει κι αυτόν που διαπιστώνει τη ματαιότητα.

 

Ίσως και να έχει δίκιο, ίσως όμως αυτό το «κενό» να συνεισφέρει στη μαγεία. Φτιάχνεις αυτούς τους μήνες μια γέφυρα ανάμεσα στη ζωή όπως είναι και στη ζωή όπως την φαντάζεσαι. Ανυπομονείς να πας στη λαϊκή της Καλλιδρομίου γιατί είναι κάτι διαφορετικό, βρίσκεις την γοητεία στην τάξη της αταξίας και γίνεται η «γουρουνότριχα» η αγαπημένη σου λέξη. Λες σε μια κοπέλα που μόλις γνώρισες ότι είσαι undercover βασιλιάς, γιατί όντως νιώθεις βασιλιάς αυτές τις ώρες σε αυτήν την ταράτσα. Και μεταξύ μας, μπορεί και να είσαι για λίγο. Έτσι είναι το Erasmus, μια παρέλαση ανθρώπων που ξεκινάνε από το μηδέν, στα 20 και κάτι τους την εξερεύνηση του κόσμου. Στον δρόμο θα συναντήσουν τα πάντα και κυρίως τον ίδιο τους τον εαυτό.

 

Στον δρόμο της επιστροφής, κι ενώ οι γλώσσες έχουν μπλέξει  με τις ιστορίες και τις μπίρες, ο ταξιτζής (μου φάνηκε ότι) με ρώτησε «γιατί μιλάς σπαστά ελληνικά, Ελληνίδα δεν είσαι;». Μήπως κατάφερα το ανήκουστο, λέτε να πέρασα κι εγώ μια νύχτα Erasmus στην Αθήνα. 

Πηγή: http://popaganda.gr/athens-erasmus-polykatoikia/