Comment épouser un milliardaire ? Bientôt la traduction en grec !
AB a rencontré la comédienne Audrey Vernon
Soir après soir, Audrey Vernon se glisse dans la peau d'une ingénue moderne, qui s'apprête à vivre un véritable conte de fées : elle va épouser un milliardaire.
A la fois naïve et avisée, la future épouse se raconte avec volubilité et fait le récit de son improbable rencontre avec le 33ème ultra-riche distingué sur la liste de Forbes. Un conte de fées, donc, car les probabilités statistiques de croiser un tel prince charmant étaient en réalité bien maigres. Et l'occasion pour cette comédienne hyper talentueuse de faire le portrait de ces quelques « 1 % » qui ont accaparé 50 % des richesses produites.
C'est juste, c'est très drôle avec parfois un petit trait de mélancolie. Car au fond, qu'ont-ils de bien passionnant, ces milliardaires, qui conditionnent l'existence des 99 % restants ?
Quand elle est invitée sur les plateaux télé, Audrey Vernon n'a pas son pareil pour remettre au centre des débats quelques vérités élémentaires sur les ravages causés par un système économique qui a perdu toute mesure.
Et quand ce ne sont pas les milliardaires qu'elle brocarde, elle écrit des spectacles qui mettent en scène le désastre de Fukushima ou la vie des Marx.
Vous ne la connaissez pas encore ? Réjouissez-vous car vous allez pouvoir bientôt la découvrir. En effet, la comédienne enchaîne les tournées à travers la France et la Suisse.
Elle a accepté de répondre à nos questions. Et c'est pour nous un très grand plaisir.
AB : Depuis combien de temps jouez-vous « Comment épouser un milliardaire ? ». Comment vous est venue l'idée de ce spectacle ? A partir de la lecture de la liste de Forbes ?
A.V. : J'ai écrit le spectacle en 2008 et j'ai pu le créer en 2009, après les subprimes... J'ai mis un peu de temps avant de trouver un endroit où jouer un spectacle « économique » ça fait donc sept ans maintenant...
AB : Entre Bill Gates et sa fondation et Berlusconi, y a t-il quelque chose en commun ?
A.V. : La fondation de Bill Gates est un grand scandale, il défiscalise et semble redonner de l'argent aux pauvres alors qu'il les exploite, il vaccine des populations qu'il détruit par ailleurs en les faisant travailler dans des mines pour récolter les terres rares qui sont dans ses téléphones. La fondation de Bill Gates a 10 ans mais il faudrait vraiment enquêter sur ce qu'il fabrique avec ses milliards... je vous conseille d'ailleurs sa lettre annuelle qui est disponible en français sur le site de la fondation dans laquelle il explique à quoi est destiné l'argent... Quant à Berlusconi... on sait ce qu'il fait, la différence entre les deux c'est que le premier est considéré comme un bienfaiteur de l'humanité et le second comme une crapule.. Leur point commun, ils sont tous deux milliardaires donc tirent leur fortune du travail des autres...
AB : Récemment, les journaux français ont publié les résultats d'une étude de l'Oxfam, qui montrait que « la part du patrimoine mondial détenu par les 1 % les plus riches dépasserait les 50 % en 2016 ». Il est frappant de voir que très peu de politiques en ont parlé. C'est comme une vérité séparée des autres. Cette hyper richesse ne fait quasiment pas partie du débat politique. Qu'est ce que ça vous inspire ?
A.V. : Je suis étonnée de voir qu'il y a une réticence à nommer les milliardaires, on parle d'Amazon mais Jeff Bezos est rarement cité, d'Uber mais pas de Garrett Camp...
Comme si eux n'étaient pas responsables du mal qu'ils font mais seulement du bien... Ou, quand on parle d'eux, c'est uniquement pour parler de leur réussite d'entrepreneurs, je ne sais pas pourquoi quand il y a des scandales, leurs noms disparaissent. Je ne l'explique pas mais c'est pour cette raison qu'il m'apparaissait important de les nommer dans le spectacle. Lors des scandales de l'évasion fiscale qui se succèdent, Luxleaks, Panama papers, liste d'exemptés de l'ISF... cela nous paraît normal qu'ils échappent à l'impôt... Je pense qu'ils ont réussi à nous soumettre au point de tout trouver normal, après tout ce sont nos employeurs : ils fournissent notre nourriture, nos vêtements etc.. C'est difficile de mordre la main qui nous nourrit, on est tous liés à eux d'une manière ou d'une autre et ils sont difficiles à combattre... La Grèce a montré qu'il est très difficile de s'opposer à eux, ils sont dans un chantage permanent... Qui s'oppose à eux peut perdre son travail, sa monnaie etc...
AB : J'ai vu le spectacle que vous avez écrit sur Marx et Jenny où vous incarnez tour à tour tous les personnages. C'est une pièce formidable, à la fois très drôle et très émouvante. Qu'est ce qui vous intéresse dans l'existence, non pas de Karl Marx mais des Marx ?
A.V. : Ce qui m'a fascinée dans cette histoire d'amour et d'amitié, c'est comment naît une grande œuvre, une des œuvres les plus importantes des siècles passés car si notre époque s'appelle « Capitalisme », c'est à cause du Capital de Marx, c'est quelque chose de marquer une époque au point de lui donner son nom... et je me suis aperçue que cette œuvre n'aurait pas vu le jour sans l'immense amitié d'Engels et l'amour de deux femmes, Jenny Marx et la bonne Hélène Demuth... C'est rarissime de tomber sur une histoire aussi belle, aussi longue et aussi importante pour le reste du monde... Comment un livre écrit dans la misère d'un taudis de Soho, financé par Engels qui vivait de son travail de comptable dans la fabrique capitaliste de coton de son père a pu voir le jour, au milieu de la fumée de tabac, des jouets des enfants, de la couture de Jenny et des marmites d'Hélène Demuth... C'est cette histoire d'énergie, de foi, d'idéal qui me redonne envie de vivre chaque fois que je la joue et que j'ai eu envie de raconter à travers les vraies lettres du duo Marx Engels, qui sont magnifiques et drôles... Et aussi atrocement contemporaines malheureusement...
AB : Pour en venir un peu à vous et à votre métier de comédienne, quand avez-vous commencé à jouer ? Comment êtes-vous devenue comédienne ?
A.V. : J'ai commencé à faire du théâtre vers 11 ans à l'école et je n'ai plus arrêté, les grands textes m'ont nourrie et je suis toujours fan de Claudel, Racine, Tchekhov... J'ai pris des cours de théâtre et puis j'ai commencé à travailler, petit à petit... mais j'ai eu de la chance de pouvoir en vivre très rapidement et du coup d'avoir du temps pour pouvoir écrire, lire...
AB : Vous écrivez vos propres textes, vous jouez seule la plupart du temps, sauf pour « Fukushima, work in process ». Est-ce que c'est difficile parfois, cette solitude artistique ?
A.V. : Oui, j'ai très envie de jouer dans des pièces et des projets d'autres personnes, et j'ai été ravie de pouvoir enfin écrire une pièce à deux personnages, Fukushima avec Xavier Mathieu... être seule sur scène et jouer ses propres textes c'est parfois un peu lourd... Au moins quand on joue du Shakespeare, on n'a la responsabilité que du jeu et non pas du propos et pas non plus du sens... et on sait qu'on est au service d'une grande âme... Donc oui, j'aimerais retrouver les grands textes... mais d'un autre côté quand je suis seule sur scène je ne suis jamais seule, il y a les techniciens du théâtre, les directeurs qui ont choisi de programmer la pièce, on rencontre plein de monde en tournée... et puis le public... je ne suis jamais seule.
AB : J'aimerais aussi que l'on parle d'une pièce qui s'appelle « Chagrin d'amour », que, comme toutes les autres, vous avez écrite. Ce n'est pas un show économique mais une pièce inspirée de votre expérience qui est aussi celle de chacun : c'est une pièce sur la perte amoureuse. Dans une interview, vous disiez que régulièrement, des spectateurs viennent vous voir à la fin du spectacle et se déclarent « guéris » grâce à la pièce. Comment guérit-on d'un chagrin d'amour ?
A.V. : Je ne sais pas comment on guérit d'un chagrin d'amour en général, moi c'est passé par la lecture de tout ce que je pouvais lire sur le sujet, mais aussi par une voyante, un psy, un tarologue... Tout ce que je raconte dans la pièce... et puis aussi l'écriture de cette pièce, le lendemain de la première j'étais guérie... Ce que j'ai trouvé étonnant dans le chagrin d'amour, c'est que l'autre n'y est pour rien, il n'est qu'un révélateur de quelque chose, on peut avoir un chagrin d'amour même avec quelqu'un qu'on a quitté, qu'on n'aimait plus ou même qu'on ne connaît même pas, comme Phèdre avec Hippolyte...
Chacun sa manière de guérir je crois, ou de ne pas guérir d'ailleurs, comme ceux qui en meurent... Dalida, Maria Callas, Marilyn etc... C'est ça qui m'intéressait le plus, pourquoi est ce qu'on en meurt ?
AB : Nous, nous sommes un magazine bilingue et nous mêlons français et grec moderne. Vous m'avez dit que vous aimiez beaucoup la Grèce et que vous avez étudié le grec au lycée, ce qui n'est pas courant. Quel souvenir gardez-vous de ces études ?
A.V. : Je me souviens de la beauté de l'écriture, d'ailleurs quand j'écris dans mes carnets, j'utilise encore l'alphabet grec lorsque je veux que certains passages vraiment privés soient incompréhensibles et puis, c'est en plus d'être une langue le souvenir d'une civilisation magnifique, je n'y suis jamais allée mais j'ai adoré étudier les guerres, les histoires, les personnages, mythiques ou réels et puis la Grèce à travers Phèdre dans Chagrin d'Amour, j'ai l'impression d'y vivre... Dès que je joue Chagrin d'Amour, je suis la sœur d'Ariane, je vis à Trézène et très peu de choses me séparent du minautore.
AB : La Grèce aujourd'hui est en grande souffrance. Aux politiques d'austérité s'ajoutent une nouvelle crise humaine avec l'afflux des réfugiés. Quel regard portez-vous sur la Grèce d'aujourd'hui ?
A.V. : Je suis admirative car la Grèce est un pays victime d'un grand crime, la spéculation lancée par Georges Soros en 2010 lors d'un dîner a été autoréalisatrice, ce qui arrive à la Grèce n'est pas le fruit du hasard c'est une attaque, une guerre qui ne dit pas son nom, qui a fait des victimes, des morts, à cause de la baisse de la couverture médicale, des suicides, des dépressions... C'est immonde ce qui s'est passé et malheureusement comme l'histoire est racontée par les bourreaux pour le moment ce crime est nié.... Je trouve que Tsipras et Varoufakis ont été admirables de se révolter contre le sort qui leur était fait, ils n'ont pas réussi à renverser les institutions européennes mais qui le pourrait ? Je déteste qu'on utilise la défaite de Tsipras pour décrédibiliser toute tentative de révolte saine... quand aux réfugiés, c'est le revers de la même médaille... Qui pille l'Afrique depuis des décennies ?... Regardez une multinationale comme Glencore, numéro un mondial du négoce des matières premières, les fondateurs sont milliardaires et pendant ce temps là les populations crèvent... C'est le grand point commun, ils empêchent les autres de vivre...
AB : « Comment épouser un milliardaire ? », c'est aussi un livre, aussi drôle que le spectacle, paru chez Fayard. Il a été traduit en italien. Et bientôt en grec ?
A.V. : Il a été traduit en 6 langues, pour le moment les versions italiennes, allemandes et hollandaises sont sorties, j'attends les autres, normalement, ça devrait sortir chez Patakis...
AB : Quels sont vos projets, dans l'immédiat et à un peu plus long terme ?
A.V. : Dans l'immédiat aller jouer à la Nouvelle Seine et à plus long terme... who knows... On verra bien mais je croise les doigts... Et j'aimerais beaucoup qu'une comédienne grecque reprenne le rôle de « Comment épouser un milliardaire »
Merci mille fois Audrey Vernon. Et longue vie à vos spectacles si drôles et tellement nécessaires !
Propos recueillis par Joëlle Cantin 14/9/2016
Comment épouser un milliardaire (Πώς να παντρευτείς έναν δισεκατομμυριούχο); Σύντομα η μετάφραση στα ελληνικά!
Το ΑΒ συνάντησε την ηθοποιό Όντρεϊ Βερνόν
Κάθε βράδυ η Όντρεϊ Βερνόν μπαίνει στο πετσί μιας σύγχρονης ενζενί που ετοιμάζεται να ζήσει ένα πραγματικό παραμύθι : θα παντρευτεί έναν δισεκατομμυριούχο. Η μέλλουσα νύφη, αφελής και υποψιασμένη ταυτόχρονα, μιλάει με ευφράδεια για τον εαυτό της και διηγείται την απίθανη συνάντησή της με τον 33ο υπερπλούσιο της λίστας Φορμπς. Φυσικά και πρόκειται για παραμύθι γιατί στατιστικά οι πιθανότητες να συναντήσει έναν τέτοιο γοητευτικό πρίγκιπα είναι στην πραγματικότητα απειροελάχιστες. Να λοιπόν η ευκαιρία για την τόσο ταλαντούχα ηθοποιό να κάνει το πορτρέτο αυτού του 1% που συσσωρεύει το 50% του παραγόμενου πλούτου.
Είναι δίκαιο, είναι πολύ αστείο με μικρή δόση μελαγχολίας κάποιες φορές. Γιατί κατά βάθος τι τόσο ενδιαφέρον έχουν αυτοί οι δισεκατομμυριούχοι που καθορίζει την ύπαρξη του υπόλοιπου 99%;
Όταν την καλούν στα τηλεοπτικά πλατό η Όντρεί Βερνόν θέτει, όπως κανείς άλλος, στο επίκεντρο των συζητήσεων κάποιες βασικές αλήθειες σχετικά με τις καταστροφές που προκαλεί ένα οικονομικό σύστημα που έχει χάσει κάθε μέτρο.
Και όταν δεν κοροϊδεύει τους δισεκατομμυριούχους γράφει έργα που φέρνουν στο προσκήνιο την καταστροφή στη Φουκουσίμα ή τη ζωή του Μαρξ.
Δεν την ξέρετε ακόμη; Θα μπορέσετε σύντομα να την ανακαλύψετε. Η ηθοποιός κάνει όλο και περισσότερες περιοδείες στη Γαλλία και στην Ελβετία.
Δέχτηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας και για μας αποτελεί μεγάλη χαρά.
Α.Β. : Πόσο καιρό παίζετε το «Πώς να παντρευτείς έναν δισεκατομμυριούχο»; Πώς συλλάβατε την ιδέα γι’ αυτήν την παράσταση; Από τη λίστα Φορμπς;
Ο.Β. : Έγραψα την παράσταση το 2008 και κατάφερα να την ανεβάσω το 2009 μετά τα subprimes (δάνεια υψηλού κινδύνου)... Μου πήρε λίγο χρόνο για να βρω ένα μέρος όπου θα μπορούσα να ανεβάσω μια «οικονομική» παράσταση, παίζεται 7 χρόνια τώρα…
Α.Β. : Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στον Μπιλ Γκέιτς και το ίδρυμά του και τον Μπερλουσκόνι;
Ο.Β. : Το ίδρυμα του Μπιλ Γκέιτς είναι ένα μεγάλο σκάνδαλο, παίρνει φοροαπαλλαγές και μοιάζει να ξαναδίνει τα χρήματα στους φτωχούς ενώ τους εκμεταλλεύεται, εμβολιάζει πληθυσμούς που καταστρέφει βάζοντάς τους να δουλεύουν στα ορυχεία για να συλλέξουν σπάνια πετρώματα που βρίσκονται μέσα στα τηλέφωνά του. Το ίδρυμα Μπιλ Γκέιτς είναι 10 ετών και θα έπρεπε πραγματικά να ερευνηθεί τί κατασκευάζει με τα δισεκατομμύρια του… σας προτείνω να διαβάσετε την ετήσια επιστολή του που είναι διαθέσιμη στα γαλλικά στον ιστότοπο του ιδρύματος, εκεί εξηγεί πού πηγαίνουν τα χρήματα… Όσο για τον Μπερλουσκόνι… ξέρουμε τι κάνει, η διαφορά μεταξύ τους είναι ότι ο πρώτος θεωρείται ευεργέτης της ανθρωπότητας ενώ ο δεύτερος κάθαρμα… Το κοινό τους στοιχείο είναι ότι και οι δύο είναι δισεκατομμυριούχοι και άρα η περιουσία τους προέρχεται από τη δουλειά των άλλων…
Α.Β. : Πρόσφατα οι γαλλικές εφημερίδες δημοσίευσαν τα αποτελέσματα μιας μελέτης του Όξφαμ που έδειχνε ότι « το κομμάτι του παγκόσμιου πλούτου που βρίσκεται στα χέρια του 1% των πλουσίων θα ξεπεράσει το 50% το 2016». Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις ότι πολύ λίγοι πολιτικοί μίλησαν γι’ αυτό. Είναι σαν μια αλήθεια ξεχωριστή από τις άλλες. Αυτός ο υπερβολικός πλούτος δεν αποτελεί καν μέρος της πολιτικής συζήτησης. Τι σας εμπνέει αυτό;
Ο.Β. : Με εκπλήσσει που βλέπω ότι κατονομάζουμε με δισταγμό τους δισεκατομμυριούχους, μιλάμε για το Amazon αλλά ο Τζεφ Μπέζος σπάνια αναφέρεται, για το Uber μα όχι για τον Γκάρετ Καμπ… Θαρρείς κι αυτοί δεν είναι υπεύθυνοι για το κακό που κάνουν μα μόνο για το καλό… Ή όταν μιλάμε γι’ αυτούς μιλάμε μόνο για τις επιχειρηματικές τους επιτυχίες, δεν ξέρω γιατί όταν υπάρχουν σκάνδαλα τα ονόματά τους εξαφανίζονται. Δεν το εξηγώ αλλά γι’ αυτό το λόγο μου φαίνεται σημαντικό να τους κατονομάσω σ’ αυτήν την παράσταση. Στα σκάνδαλα φοροδιαφυγής που διαδέχεται το ένα το άλλο, Luxleaks, Panamapapers, η λίστα των απαλλαγμένων του ISF[1]… μας φαίνεται φυσιολογικό να φοροδιαφεύγουν… Πιστεύω ότι έχουν καταφέρει να μας εξουσιάζουν σε τέτοιο βαθμό που τα βρίσκουμε όλα φυσιολογικά, άλλωστε πρόκειται για τους εργοδότες μας : μας παρέχουν τροφή, ρούχα κτλ. Είναι δύσκολο να δαγκώσεις το χέρι που σε ταΐζει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλοι έχουμε κάποια σχέση μ’ αυτούς και είναι δύσκολο να τους πολεμήσουμε… Η Ελλάδα έδειξε ότι είναι πολύ δύσκολο να τους αντιταχθεί κανείς, πρόκειται για έναν μόνιμο εκβιασμό… Όποιος τους αντιστέκεται μπορεί να χάσει τη δουλειά του, το νόμισμά του κτλ…
Α.Β. : Είδα την παράσταση που γράψατε σχετικά με τον Μαρξ και την Τζένη όπου ενσαρκώνετε όλους τους ρόλους. Είναι ένα καταπληκτικό έργο, αστείο όσο και συγκινητικό. Τι βρίσκετε ενδιαφέρον στην ύπαρξη όχι μόνο του Καρλ Μαρξ αλλά των Μαρξ;
Ο.Β. : Αυτό που με γοήτευσε σ’ αυτήν την ιστορία αγάπης και φιλίας είναι το πώς γεννιέται ένα μεγάλο έργο, ένα από τα σημαντικότερα έργα των τελευταίων αιώνων αφού η εποχή μας ονομάζεται «Καπιταλισμός» εξαιτίας του Κεφαλαίου (Capital) του Μαρξ. Δεν είναι και λίγο να γράψεις το έργο που θα δώσει όνομα σε μια ολόκληρη εποχή… και κατάλαβα ότι αυτό το έργο δεν θα είχε δει το φως της μέρας χωρίς την τεράστια φιλία του Ένγκελς και την αγάπη δύο γυναικών, της Τζένης Μαρξ και της υπηρέτριας Ελέν Ντεμούτ. Είναι πολύ σπάνιο να πέσεις σε μια τόσο όμορφη ιστορία, τόσο μακρά και τόσο σημαντική για τον υπόλοιπο κόσμο… Πώς ένα βιβλίο γραμμένο στη μιζέρια μιας τρώγλης του Σόχο, χρηματοδοτημένο από τον Ένγκελς που ζούσε από τη δουλειά του ως λογιστής στο καπιταλιστικό εργοστάσιο βαμβακιού του πατέρα του μπόρεσε να δει το φως της μέρας μέσα στον καπνό του τσιγάρου, τα παιχνίδια των παιδιών, τη ραπτική της Τζένης και τις κατσαρόλες της Ελέν Ντεμούτ… Αυτή η ιστορία ενέργειας, πίστης, ιδανικού μου δίνει όρεξη για ζωή κάθε φορά που παίζω το έργο και θέλω να τη διηγηθώ μέσα από τα πραγματικά γράμματα των Μαρξ και Ενγκελς που είναι καταπληκτικά και αστεία… Και δυστυχώς τρομακτικά σύγχρονα…
Α.Β. : Ας έρθουμε λίγο σε εσάς και στο επάγγελμά σας ως ηθοποιός. Πότε ξεκινήσατε να παίζετε; Πώς γίνατε ηθοποιός;
Ο.Β.: Ξεκίνησα να κάνω θέατρο στα 11 στο σχολείο και έκτοτε δεν έχω σταματήσει. Τα μεγάλα έργα με έχουν θρέψει και παραμένω οπαδός του Κλωντέλ, του Ρακίνα, του Τσέχωφ… Παρακολούθησα μαθήματα θεάτρου και έπειτα ξεκίνησα σιγά σιγά να δουλεύω. Είχα την τύχη να μπορώ να ζήσω από τη δουλειά μου πολύ γρήγορα κι έτσι να έχω τον χρόνο να μπορώ να διαβάζω, να γράφω…
Α.Β. : Γράφετε τα κείμενά σας, παίζετε μόνη τον περισσότερο καιρό, εκτός από το « Fukushima, work in process ». Αυτή η καλλιτεχνική μοναξιά είναι δύσκολη κάποιες φορές;
Ο.Β. : Ναι, θέλω πολύ να παίζω σε παραστάσεις και δουλειές άλλων, και χάρηκα πολύ που κατάφερα επιτέλους να γράψω ένα έργο για δύο πρόσωπα, το Fukushima με τον Ξαβιέ Ματιέ… Το να είμαι μόνη στη σκηνή και να παίζω τα δικά μου κείμενα κάποιες φορές είναι λίγο βαρύ… Τουλάχιστον όταν κάποιος παίζει Σαίξπηρ έχει την ευθύνη για το παίξιμο μα όχι για τα λόγια και σίγουρα όχι για το νόημα… και ξέρεις ότι υπηρετείς μια μεγάλη ψυχή... Λοιπόν ναι, θα μου άρεσε να ξαναβρώ τα μεγάλα έργα… αλλά από την άλλη όταν είμαι μόνη στη σκηνή δεν είμαι ποτέ μόνη, υπάρχουν οι τεχνικοί του θεάτρου, οι διευθυντές που έχουν αποφασίσει να φιλοξενήσουν το έργο, συναντάμε πολύ κόσμο στις περιοδείες… και έπειτα το κοινό… δεν είμαι ποτέ μόνη.
A.B. : Θα ήθελα επίσης να μιλήσουμε για το έργο « Chagrin d'amour » (ερωτικός πόνος) που όπως και τα υπόλοιπα το έχετε γράψει εσείς. Δεν πρόκειται για ένα σόου σχετικά με την οικονομία αλλά για ένα έργο εμπνευσμένο από την εμπειρία σας που είναι κοινή με του καθένα : είναι ένα έργο για την ερωτική απώλεια. Σε μια συνέντευξη είπατε ότι τακτικά θεατές έρχονται να σας δουν στο τέλος της παράστασης και δηλώνουν «θεραπευμένοι» χάρη στο έργο. Πώς θεραπεύουμε τον ερωτικό πόνο;
Ο.Β. : Δεν ξέρω πώς θεραπεύουμε τον ερωτικό πόνο γενικά, εμένα μου πέρασε με το να διαβάσω ό,τι μπορούσα σχετικά με αυτό το θέμα, όπως και με μια μάντισσα, με μια ψυχολόγο, μια ταρολόγο… Όσα περιγράφω στο έργο… κι έπειτα με το να γράψω αυτό το έργο, την επομένη της πρεμιέρας είχα θεραπευτεί… Αυτό που με εντυπωσίασε στον ερωτικό πόνο είναι ότι ο άλλος δεν έχει σημασία, είναι απλά αυτός που λειτουργεί ως μέσο αποκάλυψης, μπορούμε να νιώσουμε ερωτικό πόνο ακόμα και για κάποιον που αφήσαμε, που δεν αγαπάμε πια ή ακόμα που δεν γνωρίζουμε όπως η Φαίδρα με τον Ιππόλυτο…
Ο καθένας έχει τον τρόπο του να θεραπεύεται νομίζω ή να μην θεραπεύεται όπως εκείνοι που πεθαίνουν από αυτό… Νταλιντά, Μαρία Κάλλας, Μέριλυν κτλ… Αυτό με ενδιαφέρει περισσότερο, το γιατί κάποιος πεθαίνει από αυτό.
Α.Β. : Εμείς είμαστε ένα δίγλωσσο περιοδικό και ανακατεύουμε γαλλικά και νέα ελληνικά. Μου είπατε ότι αγαπάτε πολύ την Ελλάδα και ότι διδαχθήκατε ελληνικά στο λύκειο, κάτι που δεν είναι συνηθισμένο. Τί ανάμνηση κρατάτε από αυτό;
Ο.Β. : Θυμάμαι την ομορφιά της γραφής, εξάλλου ακόμα χρησιμοποιώ το ελληνικό αλφάβητο όταν γράφω στα σημειωματάριά μου και θέλω κάποια προσωπικά αποσπάσματα να είναι ακατανόητα. Κι έπειτα είναι μια γλώσσα που μας θυμίζει έναν εξαιρετικό πολιτισμό. Δεν έχω πάει ποτέ αλλά μου άρεσε να μελετώ τους πολέμους, τις ιστορίες, τις προσωπικότητες, μυθικές ή πραγματικές, και έπειτα μέσα από τη Φαίδρα και το Chagrin d'Amour έχω την εντύπωση ότι έχω ζήσει εκεί… Από τότε που παίζω το Chagrin d'Amour είμαι η αδερφή της Αριάδνης, ζω στην Τροιζήνα και πολύ λίγα με χωρίζουν από τον Μινώταυρο.
Α.Β. : Η Ελλάδα σήμερα υποφέρει. Στις πολιτικές της λιτότητας προστίθεται η νέα ανθρωπιστική κρίση με την εισροή των προσφύγων. Πώς βλέπετε την Ελλάδα σήμερα;
Ο.Β. : Με θαυμασμό καθώς η Ελλάδα είναι μια χώρα θύμα ενός μεγάλου εγκλήματος, η κερδοσκοπία που ξεκίνησε από τον Τζωρτζ Σορος το 2010 σε ένα δείπνο υπήρξε αυτοεκπληρούμενη, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα δεν είναι το αποτέλεσμα της τύχης, είναι μια επίθεση, ένας πόλεμος που δεν έχει όνομα, που έχει θύματα, νεκρούς εξαιτίας της επιδείνωσης της ιατρικής κάλυψης, των αυτοκτονιών, της κατάθλιψης… Αυτό που συνέβη είναι απάνθρωπο και δυστυχώς όπως διηγούνται οι δήμιοι την ιστορία, προς το παρόν αυτό το έγκλημα διαψεύδεται… Βρίσκω τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη αξιοθαύμαστους που τα έβαλαν με την τύχη που τους επεφύλασσαν, δεν κατάφεραν να ανατρέψουν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, αλλά ποιος θα μπορούσε; Απεχθάνομαι το ότι χρησιμοποιούν την ήττα του Τσίπρα για να καταστήσουν αναξιόπιστη κάθε προσπάθεια υγιούς εξέγερσης… Όσο για τους πρόσφυγες είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος… Ποιος λεηλατεί την Αφρική εδώ και δεκαετίες; Κοιτάξτε μια πολυεθνική όπως η Glencore, νούμερο ένα παγκοσμίως στο εμπόριο πρώτης ύλης, οι ιδρυτές είναι δισεκατομμυριούχοι ενώ όλον αυτόν τον καιρό οι λαοί πεθαίνουν από την πείνα… Είναι το μεγάλο κοινό σημείο, εμποδίζουν τους άλλους να ζήσουν…
Α.Β. : Το « Comment épouser un milliardaire ? » κυκλοφορεί και σε βιβλίο από τη Fayard και είναι τόσο αστείο όσο και η παράσταση. Έχει μεταφραστεί στα ιταλικά. Και σύντομα στα ελληνικά;
Ο.Β. : Έχει μεταφραστεί σε 6 γλώσσες, προς το παρόν έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία στα ιταλικά, γερμανικά και ολλανδικά, περιμένω τα υπόλοιπα και στα ελληνικά θα κυκλοφορήσει από τον Πατάκη.
Α.Β. : Ποια είναι τα άμεσα και λίγο πιο μακροπρόθεσμα σχέδια σας;
Ο.Β. : Σύντομα θα παίξω στο Nouvelle Seine και μακροπρόθεσμα who knows...Θα δούμε αλλά χτυπάω ξύλο… Και πολύ θα ήθελα μια Ελληνίδα ηθοποιός να παίξει τον ρόλο του «Πώς να παντρευτείς ένα δισεκατομμυριούχο».
Χίλια ευχαριστώ, Όντρει Βερνόν. Μακάρι οι τόσο αστείες και τόσο απαραίτητες παραστάσεις σας να έχουν μια μακρά πορεία!
Joëlle Cantin 14/9/2016
Μετάφραση Κατερίνα Σιάνη
[1] Impôt de solidarité sur la fortune : φόρος αλληλεγγύης επί της περιουσίας
Un magazine franco-grec / Ένα γαλλοελληνικό περιοδικό
Clique, lis, écoute / Κλίκαρε, διάβασε, άκουσε
