« Robert Doisneau : en photographiant la vie dans les rues de France »

En 1950 le magazine LIFE publie « Le Baiser de l’hôtel de Ville », une photographie qui immortalise un couple amoureux, une image du Paris d’après-guerre que le temps ne peut effacer.

Son créateur, Robert Doisneau, est né en 1912 et il a grandi dans une banlieue de la capitale française, à Gentilly, dans un milieu de techniciens spécialisés dans diverses branches. A 13 ans, il commence à étudier la lithographie et la gravure à l’école Estienne où pour la première fois il est au contact des arts, à travers les cours de dessin de l’école. Quelques années après, à 16 ans, il commence à expérimenter en amateur la photographie en s’exerçant avec des natures mortes en raison de son tempérament timide.

A la fin des années 20, il travaille en tant que dessinateur au sein de l’Atelier Ullmann, un bureau d’art graphique spécialisé dans la publicité de produits pharmaceutiques. C’est là qu’il a l’occasion de travailler en même temps comme assistant photographe et plus tard en tant que photographe.

Il quitte bientôt l’Atelier Ullman afin de s’occuper plus sérieusement de la photographie. En 1931 il travaille comme assistant de l’avant-gardiste André Vigneau et plus tard (en 1934) pour Renault, dans le service de publicité industrielle. Les années de collaboration avec le constructeur automobile lui donnent une plus grande confiance en soi et rendent plus facile le travail avec des modèles, en même temps, qu’elles signent la fin de l’innocence et le début de sa carrière professionnelle en tant que photographe.

En 1939 il est licencié et obligé de faire des travaux free-lance de gravure, de publicité et de photographie. Le plus important d’entre eux sera la charge confiée par Charles Rado –de l’agence photographique homonyme- de « trouver » des histoires photographiques en voyageant à travers tout le pays, à une époque où la carte postale est très largement répandue, autant comme souvenir que comme moyen de communication.

La Seconde Guerre mondiale met fin à ses activités puisque Doisneau est mobilisé. Les cinq années suivantes, il fait des photos pour l'armée, et après la défaite de son pays il utilise également ses talents pour le dessin et la typographie pour falsifier des passeports et des cartes d’identités pour la Résistance française. Les années d'après-guerre signalent aussi son mûrissement en tant qu'artiste : il photographie le Paris d’après la libération et vend ses photographies à de grands magazines internationaux comme Life.

Les photographies de Doisneau respectent leur sujet et ceux qu’elles représentent. Lui-même a fait remarquer qu'il ne photographiait pas la vie telle qu’elle est, mais comme il voulait qu'elle soit et c’est la raison pour laquelle il refusera, par exemple, de photographier les femmes tondues et humiliées qui avaient eu des liaisons avec des Allemands.

En collaboration avec le Département de Langue et Littérature françaises de l’Université d’Athènes / Module : Traduction du grec vers le français (2012-2013, enseignante : M. Pantazara)

Devoir de : Karitsa Ioanna, Charitou Stauroula

Πηγή: http://fridge.gr/61243/stiles/robert-doisneau/

« Robert Doisneau : φωτογραφίζοντας τη ζωή στους δρόμους της Γαλλίας »

Το 1950 το περιοδικό LIFE δημοσιεύει το “Φιλί στο Ξενοδοχείο de Ville“, μια φωτογραφία που απαθανατίζει ένα ερωτευμένο ζευγάρι, παρουσιάζοντας μια εικόνα του μεταπολεμικού Παρισιού που έχει μείνει ανεξίτηλη στον χρόνο.

Ο δημιουργός της, Robert Doisneau, γεννήθηκε το 1912 και μεγάλωσε στο Gentilly στα περίχωρα της Γαλλικής πρωτεύουσας, σε ένα περιβάλλον που αποτελούνταν από τεχνίτες διαφόρων ειδικοτήτων. Στα 13 του ξεκίνησε να σπουδάζει λιθογραφία και χαρακτική στην École Estienne όπου και ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τις τέχνες, μέσα από τα μαθήματα σχεδίου της σχολής. Μερικά χρόνια μετά, στα 16 του, άρχισε να πειραματίζεται ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία ξεκινώντας με νεκρές φύσεις λόγω της συνεσταλμένης ιδιοσυγκρασίας του.

Το τέλος της δεκαετίας του ’20 τον βρίσκει να εργάζεται σαν σχεδιαστής στο Atelier Ullmann, ένα γραφιστικό γραφείο που ειδικεύεται σε διαφημίσεις φαρμακευτικών ειδών. Εκεί του δόθηκε η ευκαιρία να δουλεύει παράλληλα σαν βοηθός στις φωτογραφίσεις και αργότερα ως φωτογράφος.

Σύντομα άφησε το Atelier Ullman για να ασχοληθεί περισσότερο σοβαρά με τη φωτογραφία. Το 1931 εργάστηκε σαν βοηθός του μοντερνιστή André Vigneau και αργότερα (το 1934) για την Renault, στο τμήμα βιομηχανικής διαφήμισης. Τα χρόνια της συνεργασίας του με την αυτοκινητοβιομηχανία του έδωσαν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και άνεση στο να δουλεύει με μοντέλα, ενώ σηματοδότησαν το τέλος της αθωότητας και την αρχή της επαγγελματικής καριέρας του ως φωτογράφου.

Το 1939 απολύεται και αναγκάζεται να κάνει freelance χαρακτικές, διαφημιστικές και φωτογραφικές δουλειές. Η σημαντικότερη από αυτές ήταν η ανάθεση από τον Charles Rado -του ομώνυμου φωτογραφικού πρακτορείου- να “βρει” φωτογραφικές ιστορίες ταξιδεύοντας σε όλη την χώρα, σε μια εποχή που η carte postale ήταν εξαιρετικά διαδεδομένη τόσο ως σουβενίρ όσο και ως μέσο επικοινωνίας.

Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος βάζει τέλος στις δραστηριότητές του αφού ο Doisneau επιστρατεύεται. Τα επόμενα πέντε χρόνια φωτογραφίζει για το στρατό, αλλά και μετά την ήττα της χώρας του χρησιμοποιεί τις ικανότητές του στο σχέδιο και την τυπογραφία ώστε να πλαστογραφεί διαβατήρια και ταυτότητες για τη Γαλλική Αντίσταση. Τα μεταπολεμικά χρόνια σηματοδοτούν και την ωρίμανσή του ως καλλιτέχνη: φωτογραφίζει εικόνες του Παρισιού μετά την απελευθέρωση και πουλάει τις φωτογραφίες του σε μεγάλα διεθνή περιοδικά όπως το Life.

Οι φωτογραφίες του Doisneau σέβονται το θέμα τους, αυτούς που απεικονίζουν. Ο ίδιος επισήμανε πως δε φωτογραφίζει την ζωή όπως είναι, αλλά όπως θα ήθελε να είναι και για τον λόγο αυτό αρνείται π.χ. να φωτογραφίσει τις κουρεμένες και γελοιοποιημένες γυναίκες που είχαν σχέσεις με Γερμανούς .

Σε συνεργασία με το Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών/ Μάθημα: Μετάφραση από τα ελληνικά στα γαλλικά (2012-2013, διδάσκουσα: Μ. Πανταζάρα)