top of page

Télévision publique : un pari perdu ?

 

3 ans ont passé, 3 ans que la Grèce se trouve au centre de la crise économique européenne.  3 ans de licenciements, d’entorses à la constitution de la part de gouvernants qui ont entrepris, dans ce laps de temps, de « sauver » le pays d’une faillite certaine, 3 ans d’asservissement du Grec ordinaire qui voit peu à peu ses droits bafoués et disparaître sans que l’on se souvienne même qu’ils ont un jour existés. Nous avons vu portés des coups violents à un grand nombre de branches professionnelles, même si ce n’est pas toutes, et notre dignité perdue sans espoir de retour.

Et tout cela nous le vivons intensément, mais, …chacun chez soi, isolément, comme si se déroulait sous nos yeux un scénario de science-fiction. Et quand le problème n’est plus seulement le nôtre, nous essayons de le résoudre seuls. Alors que l’histoire est là pour nous enseigner que seule la solidarité peut nous faire entrevoir une solution, nous nous cloisonnons et chacun fait grève dans son coin, avec son syndicat, nous voyons l’angoisse des autres et nous constatons avec tristesse « ceux là non plus n’y sont pas arrivés, et les nouvelles mesures passeront » ….inaptes, impuissants à tout changement.

Je le vis depuis 3 ans et alors que je commençais à croire que désormais, quoiqu’il arrive, les gens resteraient ainsi, repliés sur une sécurité trompeuse, Simos Kedikoglou  a soudain surgi sur nos écrans, le soir du 11 juin pour annoncer que le gouvernement avait décidé  l’ « épuration du service public », procédant à la fermeture de la télévision publique en l’espace d’une seule nuit.

Parce que, comme il l’assurait, ERT représentait de façon caractéristique  un cas unique d’opacité et d’incroyable gabegie : ceci devait prendre fin.

Ainsi donc, avec les quelques « planqués » nommés là par différents pouvoirs en totale absence de transparence  ces dernières décennies, 2656 employés, simples salariés comme vous et moi se trouvaient tout à coup sans travail et la Grèce sans télévision publique. Et alors que le signal de l’émetteur s’éteignait et que le noir gagnait nos écrans, et pas seulement,  ce Grec qui a peur et qui hésite à résister est sorti de chez lui et une foule nombreuse a commencé à se rassembler devant ERT, à Agia Paraskevi. Des gens qui n’étaient jamais sortis en solidarité avec les marins, les professeurs, les agriculteurs et les routiers ont commencé à se rassembler devant l’ERT en un flot ininterrompu, et sont restés ainsi toute la nuit, avec des artistes qui enfin s’engageaient, une nuit blanche à attendre le moment de défendre ces « vaches sacrées ». Ce Grec qui comprenait enfin que le plus important est la solidarité, qu’après ceux-ci viendrait leur tour, et qu’une démocratie ne peut ainsi « exécuter » une institution,  de façon aussi sommaire.  Et ils sont restés là, ce premier soir, jusqu’à l’aube, attendant les CRS pour défendre leur dignité et leur honneur perdus. Les CRS ne sont pas venus, ni le premier soir, ni le second, car le gouvernement a vite compris qu’une autre erreur serait la dernière.

ERT émet désormais illégalement, de façon pirate, depuis donc déjà deux mois. Et tandis que les gens attendaient en vain une réponse collective, solidaire, l’oubli a fait son travail. Les syndicats n’ont pas annoncé  de grève générale et une fois encore, on a laissé se perdre l’énergie des premiers jours et les Grecs sont rentrés chez eux, sans sommeil et épuisés pour aller de nouveau travailler pour 500 euros par mois.

Alors que certains annonçaient que ce serait un nouveau « Polytechnique » et que des rêveurs pensaient que quelque chose pourrait changer, rien ne s’est passé et le pari de ERT demeure perdu pour l’instant.

Non sans répandre quelques germes ; car les Grecs ne sont plus les mêmes, désormais ils savent ce qui les attend et il leur reste à décider si c’est finalement ça qu’ils veulent vivre.   

 

Traduit par Joëlle Cantin 12/9/2013

Το στοίχημα της ΕΡΤ χάθηκε;

 

Έχουν περάσει 3 χρόνια που η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, 3 χρόνια γεμάτα απολύσεις, συνταγματικές παραβάσεις εκ μέρους των κυβερνήσεων που έχουν αναλάβει αυτό το διάστημα να «σώσουν» τη χώρα από βέβαιη καταστροφή, 3 χρόνια γεμάτα εξευτελισμούς του μέσου Έλληνα που βλέπει σιγά σιγά τα συνταγματικά του δικαιώματα να καταπατώνται και να εξαφανίζονται σα να μην υπήρχαν. Έχουμε δει πολλούς, αν όχι όλους, τους επαγγελματικούς κλάδους να πλήττονται σφοδρά και την αξιοπρέπειά μας να χάνεται κάποιες φορές χωρίς ελπίδα. Και όλα αυτά τα ζούμε έντονα, αλλά … ο καθένας από το σπίτι του, χωριστά, σα να βλέπουμε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Και όταν το πρόβλημα είναι πια δικό μας, προσπαθούμε και πάλι να το λύσουμε μόνοι μας. Ενώ θα έπρεπε να έχουμε μάθει από την ιστορία ότι μόνο η αλληλεγγύη θα μας φέρει κοντά στη λύση, εμείς χωριζόμαστε σε κλάδους και κάνουμε απεργία ο καθένας μόνος του, με το σωματείο του, κοιτάμε τον αγώνα των άλλων και διαπιστώνουμε με λύπη «ούτε αυτοί τα κατάφεραν, θα περάσει και πάλι τα μέτρα που θέλει η κυβέρνηση». Και μετά η ζωή συνεχίζεται μέχρι να μας πάρουν κάθε κομμάτι αξιοπρέπειας και να νιώθουμε ακριβώς αυτό που θέλουν … λίγοι και μικροί, ανήμποροι για οποιαδήποτε αλλαγή.

Σ’ αυτήν την Ελλάδα ζω τα τελευταία χρόνια και ενώ άρχιζα να πιστεύω πως πια ό,τι κι αν γίνει ο κόσμος θα μείνει μέσα, στην ψεύτικη σιγουριά του, ο Σίμος Κεδίκογλου βγήκε στον αέρα το βράδυ της 11ης Ιουνίου και ανακοίνωσε ότι η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να εξυγιάνει το δημόσιο κλείνοντας την ΕΡΤ εν μία νυκτί. Γιατί όπως ισχυρίστηκε αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση μοναδικής αδιαφάνειας και απίστευτης σπατάλης και αυτό πρέπει να τελειώσει. Έτσι λοιπόν, μαζί με τους «βολεμένους» που με απόλυτη αδιαφάνεια διόρισαν τις τελευταίες δεκαετίες οι κυβερνήσεις που πέρασαν από τη χώρα, μέσα στους 2.656 απολυμένους της ΕΡΤ βρέθηκαν και άνθρωποι όπως εγώ κι εσείς, ξαφνικά χωρίς δουλειά και η Ελλάδα χωρίς εθνική ραδιοτηλεόραση. Και καθώς το σήμα έπεφτε και το μαύρο κέρδιζε τις οθόνες μας και όχι μόνο, αυτός ο Έλληνας που φοβόταν και δίσταζε να αντισταθεί, βγήκε από το σπίτι του και κόσμος πολύς άρχισε να συγκεντρώνεται στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή. Κόσμος που δεν πήγε ποτέ να βοηθήσει τους ναυτεργάτες ή τους καθηγητές ή τους αγρότες ή τους φορτηγατζήδες άρχισε να μαζεύεται στην ΕΡΤ ασταμάτητα, όλο το βράδυ έμεινε εκεί μαζί με τους καλλιτέχνες που και αυτοί επιτέλους εμφανίστηκαν και ξενύχτησε περιμένοντας να υπερασπιστεί αυτούς τους «βολεμένους». Αυτός ο Έλληνας που επιτέλους κατάλαβε ότι το σημαντικό είναι η αλληλεγγύη, ότι  μετά από αυτούς θα έρθει η σειρά του, ότι μία χώρα δημοκρατική δεν καταργεί τέτοιους θεσμούς με συνοπτικές διαδικασίες.

Έτσι λοιπόν έμειναν σχεδόν όλοι εκεί, εκείνο το πρώτο βράδυ μέχρι να ξημερώσει περιμένοντας τα ΜΑΤ για να υπερασπιστούν έστω και έτσι την αξιοπρέπειά τους και τη χαμένη τους περηφάνια. Τα ΜΑΤ δεν ήρθαν ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο βράδυ γιατί η κυβέρνηση κατάλαβε γρήγορα ότι άλλο ένα τέτοιο λάθος θα ήταν και το τελευταίο της. Η ΕΡΤ αναμεταδίδεται πια πειρατικά ακόμη και σήμερα, σχεδόν 2 μήνες μετά. Και ενώ ο κόσμος μάταια περίμενε για αλληλεγγύη, ήρθε πάλι η λήθη στη θέση της. Ούτε τώρα τα συνδικάτα προκήρυξαν πανεργατική απεργία και για ακόμη μία φορά η δυναμική εκείνων των πρώτων ημερών αφέθηκε να χαθεί και ο Έλληνας γύρισε σπίτι του άυπνος και αποκαμωμένος για να ξαναπάει την επόμενη μέρα να δουλέψει για 500 ευρώ.

 

Και ενώ πολλοί είπαν ότι η ΕΡΤ θα γινόταν το νέο πολυτεχνείο και πολλοί ονειροπόλοι πίστεψαν ότι κάτι μπορούν να αλλάξουν, τίποτα δεν έγινε και ίσως το στοίχημα της ΕΡΤ χάθηκε για τώρα, αλλά ο σπόρος που φυτεύτηκε είναι πλέον εκεί και ο Έλληνας δεν είναι πια ο ίδιος, τώρα ξέρει τι να περιμένει και μένει να αποφασίσει αν τελικά θέλει να το ζήσει.

 

Σιάνη Κατερίνα   12/9/2013

Un magazine franco-grec / Ένα γαλλοελληνικό περιοδικό

Clique, lis, écoute / Κλίκαρε, διάβασε, άκουσε

bottom of page