Un voyage à Milos

 

Avez-vous en mémoire l'un de ces dessins animés, dans lesquels un personnage fait tourner un globe et le stoppe d'un doigt pour arrêter sa destination de voyage ? C'est un peu comme ça que nous avons décidé, Constantina et moi, d'aller nager dans les eaux de Milos. Aucun de nous n'avait encore jamais vu cette île et nos humeurs s'accordaient pour l'aventure.

Que sont cinq heures de voyage vers une destination inconnue, vers une île qui attend que tu la découvres ? Et alors qu'à l'horizon pâlissait, indécis, le dernier soupçon de terre, nous avons réalisé que nos vacances d'été venaient de commencer.

Nous avons planté notre tente au camping « Achivadolimni », à à peine quelques kilomètres du port. Peu de gens s'étaient décidés à voyager en juillet et le camping faisait penser à ces vieilles séries de ERT, avec peut-être quelques notes de mélancolie en moins. La plage du même nom juste en dessous justifie l'inscription des plages grecques au répertoire international. /En même temps que le soir descendait sur Sarakiniko, sur le pittoresque Firopotamo et ses eaux fraîches et s'emparait de l'irréelle beauté de Firiplakas, le soleil s'en allait et te laissait dans la douce fraîcheur de la nuit, avec le sable qui collait aux pieds et refusait de te laisser partir.

Les après-midis et les nuits étaient tout aussi belles. Comment se fait-il que l'été, les lumières partout semblent si douces qu'elles t'invitent à te perdre dans les petites ruelles toutes blanches, à déambuler autour des églises, à t'arrêter devant de vieilles portes en bois ?

Et c'est ainsi que nous arrivons à l'histoire avec les pitarakias. La traditionnelle spécialité de Milos que, quels que soient tes efforts pour l'ignorer quand tu passes devant, tu finis toujours par lui céder, comme si toute l'île conspirait contre toi. Nous étions à une fête quelconque, le vin étanchait la soif aussi sûrement que de l'eau et l'habituel orchestre pour touristes jouait encore et encore les trois mêmes chansons. Nous voici donc piégés dans « le jour de la marmotte », attendant dans une sorte de queue informe « à la grecque » de prendre quelque chose à manger, quand, soudain juste à côté de nous, on pose une sorte de grande marmite fermée dont les cuisinières soulèvent alors le couvercle avec une maestria consommée, et, que pouvait-il y avoir d'autre, nos yeux sont submergés de « pitarakias ». Je ne me souviens pas de grand-chose ensuite mais ce dont je suis sûr, c'est d'y avoir goûté sans mesure, avec toujours en fond, nos trois chansons fétiches ... les mêmes.

Et les jours qui passent nous amènent à celui du retour. Cette nostalgie unique quand tu vois l'île s'éloigner et que la seule chose qui t'unit encore à elle, c'est le sillage d'écume. Les îles grecques sont pleines de souvenirs et tu sais qu'elles attendront ton retour. Nous avons promis de revenir ...un jour...qui sait ? Si l'on ne trouve pas ailleurs de la Merenda…

 

Notis Paraskevopoulos  5/6/2016

Traduit par Joëlle Cantin

 

 

 NdT : Achivadolimni ,Sarakiniko,Firopotamo  et Firiplakas sont des plages de l'île de Milos.

 NdT : ΕΡΤ : acronyme de Elliniki Radio Téléorasi. ERT désigne la chaîne publique grecque.

 NdT : πιταράκια : spécialité de Milos, il s'agit d'une pâte fourrée de fromage, en forme de chausson.

 NdT : Μερέντα : marque de pâte à tartiner

 

Ένα ταξίδι στη Μήλο

 

Θυμάστε σε κάποια cartoon που κάποιος γύριζε μία υδρόγειο και την σταματούσε με το δάχτυλό του για να δει πού θα ταξιδέψει; Κάπως έτσι αποφασίσαμε με την Κωνσταντίνα να κολυμπήσουμε στα νερά της Μήλου. Κανείς μας δεν είχε ξαναπάει στο νησί και η διάθεσή μας ευνοούσε την περιπέτεια.

Τι είναι πέντε ώρες μπροστά σ’ έναν άγνωστο προορισμό που σε περιμένει να τον εξερευνήσεις; Καθώς έσβησε από τον ορίζοντα και η τελευταία θαμπή υπόνοια στεριάς, αισθανθήκαμε πως άρχισαν οι καλοκαιρινές μας διακοπές.

Στήσαμε τη σκηνή μας στο Camping Αχιβαδολίμνη, λίγα χιλιόμετρα από το λιμάνι. Λίγοι είχαν αποφασίσει να ταξιδέψουνε Ιούλιο και το camping θύμιζε εκείνην την παλιά σειρά της ΕΡΤ, ίσως με λιγότερες πινελιές μελαγχολίας. Η ομώνυμη παραλία ακριβώς από κάτω δικαιώνει την συμμετοχή των ελληνικών παραλιών στις παγκόσμιες λίστες. Μαζί με το σεληνιακό τοπίο στο Σαρακήνικο, τον γραφικό Φυροπόταμο με τα δροσερά νερά και την απόκοσμη ομορφιά της Φυριπλάκας ο ήλιος έφευγε και σε άφηνε στη γλυκιά δροσιά της νύχτας, με τα πόδια στην αμμουδιά να αρνείσαι να φύγεις.

Τα απογεύματα και οι νύχτες στην πόλη της Μήλου ήταν εξίσου όμορφα. Πώς γίνεται το καλοκαίρι παντού τα φώτα να φαντάζουν γλυκά και να σε καλούν να χαθείς στα μικρά ολόλευκα σοκάκια, να περάσεις πλάι από εκκλησιές και να σταθείς σε πόρτες ξύλινες παλιές;

Και κάπου εδώ φτάνουμε στην ιστορία με τα πιταράκια. Το παραδοσιακό πιάτο της Μήλου που όσο κι αν το προσπερνάς – λες και το νησί ολόκληρο συνωμοτεί – θα το γευτείς. Βρεθήκαμε σε κάποιο πανηγύρι, το κρασί ξεδιψούσε σαν νερό και μια μπάντα παραδοσιακών οργάνων έπαιζε στους τουρίστες τα ίδια τρία τραγούδια ξανά και ξανά. Παγιδευμένοι λοιπόν στην «Ημέρα της Μαρμότας», περιμένοντας σε μια αόριστη ελληνικού τύπου ουρά να πάρουμε κάτι να φάμε, παρουσιάστηκαν ακριβώς πλάι μας κάτι μεγάλα σκεπασμένα ταψιά που όταν οι ντόπιες μαγείρισσες αποκάλυψαν με ταχυδακτυλουργική μαεστρία γέμισαν τα μάτια μας με, τι άλλο, πιταράκια. Δεν θυμάμαι πολλά απ’ όσα ακολούθησαν μόνο πως είμαι σίγουρος πως γεύτηκα και με το παραπάνω την παραδοσιακή συνταγή και πως η μπάντα ακόμη έπαιζε τα αγαπημένα μας τραγούδια… αυτά τα τρία.

Και οι μέρες οδήγησαν σε αυτήν της επιστροφής. Αυτή η νοσταλγία όταν βλέπεις το νησί να απομακρύνεται και να σε ενώνει μαζί του μόνο μια λωρίδα αφρού είναι μοναδική. Τα ελληνικά νησιά είναι γεμάτα αναμνήσεις που ξέρεις πως θα σε περιμένουν να γυρίσεις. Υποσχεθήκαμε να επιστρέψουμε… κάποια μέρα… ποιος ξέρει; Αν δεν βρούμε αλλού Μερέντα…

 

Νότης Παρασκευόπουλος  5/6/2016