Η γοητευτική ενοχή του υδάτινου κόσμου του Νίκου Καββαδία, η Βάρδια

Κάθε φορά που τραβάω βιαστικά κάτι από τη βιβλιοθήκη, πέρα από τη σκόνη, θα πέσει και μια αφορμή για να ξανακοιτάξω ένα βιβλίο. Αυτήν τη φορά ήταν ένα ντοσιέ με φωτοτυπίες με ημερομηνία 2000-2001 και τίτλο Proses et poèmes hors corpus, Nikos KAVVADIAS. Μακρινή ημερομηνία, σε μια μικρή αίθουσα του Ινστιτούτου Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στη Σορβόννη, όταν ο καθηγητής Michel Saunier μας μοίρασε τις φωτοτυπίες μαζί με το πάθος του για τον ποιητή.

«Οι έντεκα χιλιάδες βέργες. Οι έρωτες ενός Οσποδάρου», του Γκιγιώμ Απολλιναίρ

Η ερωτική λογοτεχνία υπήρξε πάντα το αγαπημένο μου είδος με πρώτη επαφή το άγνωστο τότε για μένα «Η φιλοσοφία στο μπουντουάρ» του Μαρκήσιου ντε Σαντ, που αγόρασα πριν 18 χρόνια στο πωλητήριο του Ερωτικού μουσείου στο Παρίσι –τότε δεν μπήκα καν στον κόπο να διαβάσω το κομμάτι πάνω στην φιλοσοφία. Από τις πιο εκλεπτυσμένες «Επικίνδυνες σχέσεις» του Λακλό με την υπέροχη μεταφορά τους στον κινηματογράφο, την «Ιστορία του ματιού» του Μπατάιγ, έως τον «Μεγάλο Ανατολικό» του Εμπειρίκου η σουρεαλιστική διάσταση του ερωτικού πάθους ήταν για μένα μια συναρπαστική εμπειρία.

«Το 24ωρο μιας γυναίκας», Στέφαν Τσβάιχ

Εάν δεν υπάρχουν πάθη ή πάθος δεν υπάρχει λόγος να γράψεις λογοτεχνία,  σκεφτόμουν καθώς τελείωσα μια έκδοση του 1961 ενός βιβλίου του Στέφαν Τσβάιχ, που βρήκα σε παλαιοβιβλιοπωλείο στην Ιπποκράτους – 2,00 ευρώ!-.